Ik ben een mens van de grote lijnen. Dat lijkt het best bij mijn karakter te passen en het past ook het best bij ons grote gezin. Soms lijkt het me heerlijk om iemand te zijn die zijn of haar huishouding van uur tot uur heeft vastgelegd. Dan lijkt me dat zo heerlijk rustig en voorspelbaar. Maar andere keren weet ik ook, waarom dat niet bij me past. Er komen veel te veel leuke of interessante dingen ´langs´, die níet in mijn schema staan, maar die ik wél graag wil meemaken. En verder komen er gewoon ook veel dingen op mijn pad, die níet in mijn schema staan, maar tóch gewoon mijn aandacht nodig hebben. Zoals een kind dat opbelt, omdat z´n fietssleutel kwijt is. In zo´n geval moet ik toch echt even naar Rotterdam rijden om de reservesleutel aan te reiken. Of, wat vanmiddag gebeurde, een orthopedagoog belt, om e.e.a. met me te bespreken over één van de kinderen. Zo´n mevrouw vraagt natuurlijk wel even:"Komt het uit dat ik bel?" En dan zeg ik niet snel 'nee'.
Het gaat allemaal prima, zolang ik de grote lijnen maar kan vasthouden. Maar, o, wee, als ik die kwijt ben! De laatste twee weken had ik het gevoel, dat ik de grip verloor. Langzamerhand ontstonden er steeds meer rommelhoekjes en zag ik steeds meer dingen, die nodig eens schoongemaakt moesten worden. Vreemd genoeg doen in zo'n periode de financiën ook meestal mee. De inkomsten en uitgaven zijn uit balans. Aan de inkomstenkant is er niet zoveel vrij spel. Maar aan de uitgavenkant uiteraard des te meer. De laatste tijd heb ik teveel uitgegeven. Soms waren dingen nodig. Als je 140 kilo pruimen te verwerken krijgt, moet je zorgen voor (gelei)suiker, maar bijvoorbeeld ook voor jerrycans. Die heb ik nu eenmaal niet met 20 tegelijk op voorraad liggen. Ik kan die suikeraankoop natuurlijk wel zien als een investering, want ik hoef een jaar lang geen jam en siroop te kopen. Maar die uitgave was wel nú en niet gepland. Zo ook het kippenhok en de kippen. Ik was wel van plan die aan te schaffen, maar pas in het najaar. Doe er nog wat meer of minder verwachte rekeningen bij en, ziedaar, je loopt uit de pas.
Tijd voor actie!
Om met de huishouding te beginnen: ik heb eerst maar eens een to do lijst gemaakt. Daarop heb ik alle dingen gezet die ik vandaag wilde doen. In zo'n geval ben ik altijd véél te optimistisch. Al na een uur weet ik, dat ik m'n lijstje die dag nooit zal afkrijgen. Maar dat geeft niet. Wat niet de hoogste prioriteit heeft verhuist gewoon naar de to do lijst voor morgen ;-). Zo'n lijst geeft me rust. Ik zie het als een leidraad en niet als een onwrikbaar schema, wat koste wat het kost afgewerkt moet worden. Door een ontspannen houding aan te nemen heb ik gewoon de rust om een telefoongesprek te voeren of koffie te drinken met mijn schoonmoeder, die aankwam. Er is lekker wat van m'n lijstje geschrapt. Ik heb er spierpijn van :-).
Wat de financiën betreft: ik houd deze maand maar weer eens een kasboek bij. Als ik dat een maandje doe, loop ik wat inkomsten en uitgaven betreft wel weer in de pas. Het is een kwestie van: niet kopen wat je nodig hebt, maar waar je niet buiten kunt. Dit nadenkertje las ik ooit in Genoeg, of misschien wel de voorloper (de Vrekkenkrant) en ik heb deze spreuk jarenlang op een sticker in mijn portemonnee gehad ;-)
