Vanmiddag hebben we een begin gemaakt met het opruimen van de chaos in de shop. Er was steeds geen tijd om de binnengekomen goederen in de schappen te zetten. We stelden de pakketten samen uit voorraden die in een wirwar van dozen in shop, gang en woonkamer stonden en waar alleen Maria en ik de weg nog in wisten te vinden. Nu de schappen dan grotendeels leeg waren, heb ik de gelegenheid aangegrepen om alles meteen grondig te stofzuigen en een sopdoek erdoor te halen. Alle producten komen nu weer netjes geprijsd op de juiste plaats in de schone schappen. Hoe fijn is dat!
Morgen hopen we deze klus geklaard te hebben en dan hebben we, bij gezondheid, nog precies tijd genoeg om ook het huis weer aan kant te krijgen vòòr de zondag.
Er kwam vanmiddag nog een warm klusje tussendoor: Koos is voor 8 dagen met school naar Bosnië vertrokken, om daar vrijwilligerswerk te doen aan een vakantiedorp voor gehandicapten. Hij moest daarvoor om 15.00 op het vliegveld in Rotterdam zijn. Met het ov was dat een reis van anderhalf uur. Ik bood daarom aan, om hem met de auto weg te brengen. Dat is een stuk sneller. Nou ja...kán een stuk sneller zijn...Zonder oponthoud kun je het in een half uur aanrijden. We gingen daarom om half drie van huis. Maar we waren nog maar nèt de snelweg opgedraaid, of daar begon het: file! Er was 1 van de 3 banen naar de tunnel afgekruist. Even verderop zagen we een tweede baan afgekruist staan. Alles moest dus naar 1 baan. Hè, wat vervelend. Zeker een ongeval, zeiden we tegen elkaar. En: ¨Gelukkig dat wíj geen ongeval hebben. Dan maar liever file.¨ Intussen werd het warmer en warmer in de auto. Het was 29 graden buiten en in mijn auto vast niet minder! De airco is kapot en helaas kunnen ook de ramen niet meer open. Tja, gevalletje oude auto ;-). Het was bijna niet meer te harden, maar gelukkig: de rode kruisen gingen op wit en al snel kwam de vaart er weer in. Met een aardig gangetje reden we de Noordtunnel in. Maar we waren hem nog niet uit, of alwéér zagen we alleen maar rode remlichten voor ons. Opnieuw file! En nu nog wel een tikje serieuzer. Ik vroeg, of Koos even op internet wilde kijken wat er aan de hand was: container van vrachtwagen gevallen bij knooppunt Ridderkerk. Oeps!
Ik besloot de snelweg af te gaan en door Ridderkerk naar de A16 te rijden. Ik zweette peentjes. Behalve dat het warm was in de auto, moest ik ook van de meest linker baan, naar de meest rechterbaan. En het was al zo druk. En al die vrachtwagens. Pff. Autorijden is echt mijn hobby niet.
Maar goed. Het lukte. Intussen had Koos naar de groep geappt, dat hij later zou zijn, vanwege file door een ongeval. Het was half vier toen ik de Kiss&Ride bij het vliegveld op reed. Daar stond de hele groep op Koos te wachten. Ik was de parkeerplaats nog niet af, of de groep was de vertrekhal al binnengegaan. Niet dat het allemaal zo op de laatste nipper was, hoor. Want het vliegtuig zou pas tegen 18.00 uur opstijgen.
De terugrit was niet veel beter, dan de heenreis, want inmiddels was de spitsdrukte al lekker op gang gekomen. En de lucht werd steeds dreigender. Zou er een bui komen?
Uiteindelijk kwam ik om kwart over vier thuis. Daar lagen allemaal bestellingen klaar, die nog in dozen moesten. Maria en ik hebben ons werkelijk een slag in het rond gewerkt, om het af te krijgen. Intussen hadden we Jan en neef Henk gecharterd om alle ingepakte dozen vast in m´n auto te zetten. En zo lukte het precies. Om 5 voor 5 stonden we met twee afgeladen AH-karretjes vol dozen bij de balie van de post. Joehoe! Echt fijn!
Vanavond heb ik weer als vanouds heerlijke volkorenbroden met zonnebloempitten gebakken. En na de koffie liet ik m´n spinnewiel snorren.
De rust van ´normaal´ daalde op me. Ik had weer tijd om met Jan naar z´n schoolwerk te kijken. Willem hielp Maria met het installeren van een bankapp op d´r mobiel en later met het invullen van een sollicitatie-formulier. Henk moest achter z´n vodden gezeten worden, om z´n avondtaakje te doen. Gewoon gewoon :-). Heerlijk!
