Maria is nu 14 maanden onder behandeling in het Sophia Kinderziekenhuis vanwege Anorexia Nervosa. Er is in de eerste helft van vorig jaar een goede vooruitgang geboekt, maar daarna stond de kar stil. Een half jaar lang ging Maria eigenlijk geen stapje vooruit. Maar ook stabiel blijven is bij deze ziekte al iets om voorzichtig blij mee te zijn. Toch was het echt nodig, dat dat stapje vóórwaarts gezet zou worden, want de drempel wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds hoger. Ondanks elke twee weken een sessie bij de psycholoog, elke twee weken een sessie PMT (psycho motorische therapie), om de zoveel tijd een zitting bij de diëtist, heel veel inspanning van Maria zelf en van ons, lukte het niet. De psycholoog vond het daarom tijd worden, dat Maria zich zou laten inschrijven bij een kliniek. Maria kreeg wat links mee om te bekijken en haar werd geadviseerd om 2 of 3 klinieken uit te zoeken, die haar het best leken. Daarna zou de aanmelding gedaan worden, vervolgens bij 2 klinieken een intake en uiteindelijk zou Maria dan bij de kliniek, die het eerst plaats had, opgenomen worden.
Zover kwam het echter niet. Maria zag het totaal niet zitten om naar een kliniek te gaan. En ook ik had zo mijn bedenkingen wel. Als het niet anders kan: prima. Maar als het zonder kan: beter. De beslissing voor een aanmelding werd daardoor nog maar weer even opgeschort.
In de kerstvakantie kwam er een kentering. In die tijd lagen de verschillende therapieën even stil en dat bracht ontspanning. Maria kwam zelf op het idee, om de weegschaal maar eens even voor twee weken in de kast te zetten. Uiteraard is bij anorexia de weegschaal heel belangrijk. Ook op de therapie wordt het gewicht nauwlettend in de gaten gehouden. Daarom moet Maria zich altijd twee keer in de week wegen. Vast tijdstip, vaste omstandigheden en onder mijn toeziend oog. Dat gewicht wordt dan genoteerd en is een vast bespreekpunt bij de psycholoog. Maar dat wegen is altijd heel stressvol voor de patiënt: ben je aangekomen, dan is ´de Anorexia´ boos, maar is je moeder en de dokter blij. Ben je afgevallen, dan is ´de Anorexia´ blij en trots, maar kun je wel raden, dat je moeder en de dokter níet blij zijn. Het is dan ook nooit goed. Ik merk het altijd zondag- op maandagnacht. Op maandagochtend is het weegmoment en de nacht ervoor begin Maria al halverwege de nacht te spoken :-(. Het was dus een heel goed plan om die weegschaal er eens even uit te gooien!
Heel langzaam kwam er verandering in Maria´s eetpatroon. Het lukte steeds vaker om de door de diëtist voorgeschreven eetlijst te volgen. Ook is Maria´s gewicht de afgelopen weken wat toegenomen. Maar het allerbelangrijkste: de stem in haar hoofd is minder luid en minder aanwezig. De stem van ´de Anorexia´ (in het ziekenhuis wordt hierover gesproken, alsof het een persoon is), die steeds zegt, dat je (te) dik bent, dat je slap bent (als je iets eet), die je prijst (als je níet eet). De Anorexia, die jou allerlei onzin doet geloven en jouw baas is. Die zelfs bepaalt wat jij zíet: als je nog maar een geraamte bent en in de spiegel kijkt, zie jij een monsterlijk dik wezen! Pfff. Wat is anorexia een complexe en ernstige ziekte. Daar zijn we hier wel achter gekomen :-(.
Vorige week maandag waren we weer bij de psycholoog. En natuurlijk vertelde Maria blij, dat het nu echt wat beter ging. Maar vertelde daarna ook over de angsten, die dat proces dan weer met zich mee brengt. En ja, de psycholoog was zeker ook blij. Maar tegelijkertijd bracht ze terecht onder de aandacht, dat de strijd nog niet gestreden is. Anorexia is niet alleen een complexe en ernstige ziekte, maar ook een heel langdurige. Het patroon is, dat er steeds ups en downs zijn. En dan hopen we dat de dalen steeds minder diep worden.
Hoe dan ook: sinds vorige week zit de stijging er echt heel goed in. En gisteren bereikten we een nieuwe top.
Zoals vaste lezers weten, maken Willem en ik elk jaar met elk thuiswonend kind apart een uitstapje. Het was Maria´s beurt. Vaak wordt er lang van tevoren over nagedacht waar dat uitstapje naar toe zal zijn. In het geval van Maria was het erg lastig. Want ergens iets eten is heel moeilijk voor haar. Je moet weten, dat elke maaltijd zorgvuldig wordt afgewogen en dat Maria eigenlijk alleen iets eet, wat uit de winkel komt en waar voedingswaarden op staan. Zo kan ze namelijk calorieën tellen. Maar een uitstapje zonder ergens iets te eten? Er was een plan om een boottochtje met de Spido te maken en daarna nog even de stad in te gaan. Misschien zou Maria het zien zitten om ergens iets kleins te eten? Al was het maar een kom soep? Denk, denk, denk. Volgende plannetje was: naar Amsterdam. Daar wilde Maria bij één of andere bekende taartenwinkel kijken. Ja. En dan? ¨Bekend¨ eten van thuis meenemen?
Er stond wat druk op, om een keuze te maken, want Henk wil ook zoooooo graag z´n uitstapje met ons maken. Maar we hadden gezegd, dat hij pas ná Maria mocht. Ineens wist Maria het: ze wilde naar ´een stad´ en daarna wilde ze wel wokken. Wokken? Ja! Wokken!! Hallooooo. Is dit een wonder, of een wonder? Voor ons is het een wonder!
Wokken is natuurlijk tamelijk ´veilig´. Je bepaalt namelijk helemaal zelf wat je eet en hoeveel. Maar toch: zónder weegschaaltje en zónder calorieëntabel enzo. En daarbij: Maria vindt (vond?) het ook heel moeilijk om ándere mensen te zien eten. Vooral als er ´geschranst´ wordt. En wokrestaurants worden niet voor niets oneerbiedig ´vreetschuren´ genoemd. Omdat er onbeperkt gegeten kan worden en er zoveel overvloed is, gaan mensen doorgaans zitten schransen. Toch: Maria zag het helemaal zitten!
Gisterenmiddag was het zover! Als stad was Nijmegen gekozen. Dit omdat we hier pas geweest waren en we het er zo leuk vonden. Maria was er toen niet bij. Voor haar was het dus nieuw.
Op verzoek van Maria gingen we eerst naar een kringloopwinkel. We zijn daar dol op, om zomaar wat ´rond te snubbiken´. We gingen naar ¨Het Goed¨, een grote kringloopwinkel op een industrieterrein. We hebben zomaar op ons gemakje rond gekeken. Soms kom je dan onverwachts iets leuks tegen, wat je meeneemt. Soms ook niet. Ook dán vinden we kringloopwinkelen leuk. Toen we de hele winkel hadden doorgestruind, zakten we in de restauranthoek neer voor een kopje koffie. Zaten we daar gezellig met z´n drietjes op een oude leren bank aan een salontafeltje met formicablad. Het viel me trouwens op, dat de horeca er heel duur was. In onze omgeving drink je bij de Kringloopwinkel koffie voor een euro. Laat het 1,25 zijn. Hier werd maar liefst 2,20 voor een simpel bakkie koffie of thee gevraagd. Ook de prijzen van de artikelen lagen een stuk hoger dan bij ons in de buurt. We kochten uiteindelijk niets dan alleen een bakboekje voor Maria uit een serie, die ze spaart.
Op naar de stad! Het was inmiddels al laat-achtig in de middag en het begon al te schemeren. De winkels bleven nog wel even open, want het was koopavond. Het was erg koud, dus marcheerden we meer, dan dat we drentelden. Eerst maar naar Dille&Kamille. Want dat vindt ook Maria zo´n hele leuke winkel. En hoewel Willem en ik er dus pas nog waren geweest, was het voor ons geen straf. Op ons gemakje deden we een rondje. Maria vond een prachtig groot bord. Perfect voor Jan, die in de groei en onverzadigbaar is. We maakten een foto en stuurden die naar de gezinsapp met de vraag, of dat bord wellicht Jan z´n maat zou kunnen zijn :-))
Maria wilde nog bakringen hebben. Die stonden op haar verlanglijstje, sinds ze dinsdag de workshop tartelette bakken had gedaan. We kochten de bakringen en lieten ze als kadootje inpakken. De kinderen krijgen bij hun uitstapje namelijk ook altijd een kleine herinnering. Een kadootje dus, waar Maria hopelijk nog lang plezier van heeft.
We deden zo nog wat winkeltjes en tenslotte zagen we in de verte de rode letters van H&M. Maria wilde graag een nieuwe winterjas in de sale kopen. Ze had voor haar verjaardag een dikke waardebon van H&M gekregen en die kon ze zo besteden. Ze slaagde heel goed. Een leuke legergroene parka-achtige jas. Lekker warm en helemaal goed.
Buiten gekomen was het nu echt donker en tijd om de auto weer op te zoeken.
We hadden namelijk om half 7 gereserveerd bij Wok ´De Molen´ in Malden. We kwamen daar in het pikkedonker aan en parkeren bleek er een crime. Maar een stukje de wijk in, was er plek genoeg. Het was druk in de wok en het was dus goed dat we gereserveerd hadden. We konden kiezen uit twee tafeltjes. Maria koos. Een strategisch plekje: bij het raam en niet middenin ;-).
Alle wokrestaurants hebben wel zo´n beetje hetzelfde principe. Maar hier stonden schaaltjes met knijpers met cijfertjes op de tafeltjes en we hadden geen idee waar die voor dienden. Willem (rasechte, vrijpostige Rotterdammer) klampte de meneer aan het tafeltje naast ons eens aan. Die wist het wel, want die was samen met zijn vrouw daar een regelmatige gast. Zo´n knijper is voor als je je wokgerecht uitgeserveerd wil krijgen. De knijper met het nummer van je tafel doe je aan de rand van je bord en als de kok je eten gewokt heeft, brengt een ober het bord bij je tafeltje.
Maar nu ging het dan toch beginnen. Het hoogtepunt van het uitstapje. En het ging heel goed!! Maria durfde echt te kiezen én te eten én te genieten. Dit is echt heus waar een wonder. Wie had dit een paar weken geleden durven denken? Wij niet!
 |
| mijn eigen bordje met mijn voorgerecht (en dat was al ná een bordje lekkere soep!) |
Nadat die mensen weggegaan waren, hebben we nog het toetjesbuffet eer aan gedaan en de maaltijd afgesloten met koffie. Voor Maria en mij een Latte, voor Willem een Spaanse.
In de donkere, koude avond, reden we laat naar huis toe. Wat een WONDERlijk uitstapje. Vanwege Maria´s overwinning in de wok, maar ook vanwege het wonderlijke gesprek met die mensen. Dat liet ons niet zomaar los. Een uitstapje weer om nooit te vergeten.
