Na de was, was het tijd voor het ontbijt. Ik had nog wel even tijd om voor wat vieze mientjes te zorgen en perste een aardige hoeveelheid sinaasappels.
Willem vroeg aan het ontbijt, waarom er geen gekookt eitje was. Tja...het lijkt ook net een hotel hier ;-). Enigszins verontwaardigd zei ik: ¨Ik heb net minstens een kwartier staan persen.¨ Waarop Maaike droogjes opmerkte: ¨Een kind eruit persen doet u sneller.¨ Ha, ha, ha.
We genoten van het huisgebakken brood en onze thee met honing van de eigen bijen. Wat hebben we het goed.
Daarna begon dezelfde drukte als gisteren. Schoonzoon Gerwin kwam ook helpen. Gerwin en Maria hebben de hele dag staan inpakken. En intussen maakte ik samen met Maaike bestellingen klaar. Ik hoopte er een stuk of 60 de deur uit te kunnen doen. Zover hebben we het niet geschopt. De teller stopte bij 44. Dat komt, omdat de pakketten bijna allemaal wat groter zijn dan normaal. Het was echt een heel volume, wat er weg ging.
Pakjes inpakken is nooit saai. Elke bestelling is anders en soms schrijven mensen allerlei leuks en liefs in het opmerkingenveld. Af en toe is er een speciaal verzoek. Vandaag vroeg iemand, of we een kaartje in het pakket wilden doen. Ik vroeg, of Willem even iets leuks op de computer wilde maken. Ja hoor, dat wilde hij wel. Hopelijk vindt de ontvanger het net zo grappig, als wij het vonden.
Om half vier reden Maaike en ik weg naar het postnl-punt in Sliedrecht. We hadden er al heen gebeld, dat we met een flinke hoeveelheid zouden komen. Dat was geen punt. Vanwege de corona kregen we de scanner en de rolcontainer mee naar buiten, zodat we alles zelf uit de auto vandaan konden scannen en op de container plaatsen. Toen we twee containers vol gestapeld hadden en we naar binnen liepen om te vragen waar we de laatste 7 pakketten in moesten doen, bleek dat de scanner na het zesde pakket het niet had gedaan. Dus moesten de containers weer leeggemaakt, alles opnieuw gescand en weer in de containers gepakt worden. Pfff. Het waren allemaal best zware pakketten. Maar gelukkig wilde de meneer van de balie ons wel helpen. En met z´n drieën lukte het prima. Het had alles bij elkaar precies een half uur geduurd en daar had ik ook mee gerekend.
Op naar de molen! Daar werd de lege auto weer volgeladen. Honderd kilo speltmeel, 100 kilo speltbloem, 100 kilo havervlokken en nog een aantal dozen met van alles en nog wat. Ook daar was voldoende hulp bij het sjouwen. De molenwinkel was al gesloten en we hebben nog even met z´n allen staan praten over deze bijzondere tijd en overlegd hoe we één en ander verder zouden aanpakken. Het is heel druk en dat is niet erg, maar we willen geen van allen over grenzen heen gaan. Onze gezondheid moet er niet onder gaan lijden. We doen wat we kunnen en het gaat ook allemaal best goed komen, alleen duurt het nu wat langer, voordat we sommige dingen kunnen uitleveren. Met een beetje geduld en goede wil moet het lukken. Tenzij we ziek worden. Dan houdt het op.
Thuisgekomen was het gezellig vrijdagmiddag. Het einde van de (weliswaar vreemde) werkweek. Hans zat al lekker achter de piano.
En ik bakte maar weer een keer pannenkoeken. Lekker met een deel boekweitmeel om het wat voedzamer te laten zijn.
Vanavond heb ik nog een tijd achter de computer gezeten om bestellingen bij leveranciers te plaatsen. Maar nu is het welletjes. Morgen bij gezondheid weer een dag. Met naar ik denk: meer van hetzelfde! Want voorlopig ben ik nog niet door de stapel bestellingen heen...
