woensdag 13 september 2017

Gewijzigd programma

Vandaag was het de bedoeling, dat ik naar Zeeland af zou reizen, om iemand te gaan helpen. Maar vanwege het barre weer, is dat plan afgeblazen. Of weggeblazen. ´t Is net hoe je het bekijkt, met zo´n storm als vandaag!



Maria en Jan gingen (vanwege het weer) met de bus naar school. Normaal fietsen ze; 22 kilometer heen en weer 22 kilometer terug. Helaas was het een rommeltje met die bussen. Ik snap dat echt niet, hoor. Als er zulk weer voorspeld wordt, dan kun je toch wel bedenken, dat er extra bussen ingezet moeten worden? #daarhoefjetochnietvoorgestudeerdtehebben. Maar nee. De stampvolle bus reed gewoon zonder te stoppen langs de halte. Dus moest Maria wachten op de volgende. Die bus had geen rechtstreekse verbinding. Dat betekende: in Ridderkerk overstappen. Daar stond letterlijk een hele buslading scholieren te blauwbekken. Al met al was Maria pas om kwart over 9 op school.
Jan had meer geluk. Zijn school begint pas om kwart voor 9 en dus eigenlijk nèt na de drukke ochtendspits. Daardoor kon hij een paar bussen later nemen en was het probleem van overvolle bussen niet meer aan de orde.

Nadat ik even heen-en-weer naar de basisschool gereden was om de lege melkemmer voor een volle om te wisselen, stapte ik thuis in een vacuüm. Dat heb je met een gewijzigd programma. Ik moest even bedenken, wat nu het handigst was om te gaan doen. Het voelde als een onverwachtse vrije dag. Maar dat was het uiteraard niet. Ik besloot om een was weg te strijken en ondertussen mijn gedachten te ordenen. Zo gezegd, zo gedaan. De strijkbak maakte ik helemaal leeg.


Nou ja, één ding lag er nog in: een versleten pyjama-shirt van Willem. Ik had dat ding al eens gerepareerd, maar nu zat er vlak onder de reparatie opnieuw een flinke scheur. Gewoon versleten dus.



Maar...nog prima bruikbaar als sopdoek! Toen Maaike en ik van de week op die Optidee-party zaten, hebben we stiekem zitten gniffelen. Ze verkochten daar namelijk vaatdoekjes. Geen gewone, maar heel speciale. Door de heel speciale vezel, waarvan ze worden gemaakt, gaan deze doekjes niet stinken. ¨Maar,¨ beijverden de aanwezige dames op te merken, ¨ik doe hem tóch elke dag in de was.¨ Nou kijk, ik doe m´n vaatdoek ook elke dag in de was en heb daarom dus helemaal geen heel speciale vaatdoek, van heel speciale vezels, met een heel speciale prijs, nodig! Als je elke dag je vaatdoek in de was gooit, krijgt die simpelweg de kans niet om te gaan stinken. Van welk materiaal het ding ook is gemaakt. En dus volstaat voor mij een oude pyjama. Of een oud hemd. Of een oud t-shirt. Misschien vind je dat overdreven zuinig? Gierig? Armoedig? Mag hoor! Weet je wat ik vind? Dat zo´n oude lap héééééérlijk werkt! En als je weet, dat textiel produceren zeer vervuilend is, dan is het alleen maar prima, om textiel helemaal ´op´ te gebruiken. Versleten kledingstukken van katoen worden dus in pasklare lappen geknipt en doen nog heel lang dienst als vaatdoek of als sopdoek. Ik hou van een lekker grote doek, niet zo´n nikserig prutslapje. Van het pyjama-shirt knipte ik de mouwen en de hals. De ´romp´ is mijn nieuwe vaatdoek. De mouwen liggen op het stapeltje poetslappen en zijn ideaal om lamellen mee te poetsen (met je hand erin). Alleen de halsbies gooide ik weg. Bij het oude textiel. Zo dan.






Intussen had ik bedacht hoe mijn dag eruit zou zien. En ik had het niet alleen bedacht, maar ook opgeschreven. Dus werd het verder een kwestie van het lijstje afwerken. Wat ik allemaal zoal deed? Ik draaide drie wassen en hing die te drogen. De laatste kon zelfs nog naar buiten. Het waaide lekker en de zon scheen. Ik kreeg hem tussen 3 en 5 uur bijna droog!


Ik stelde mijn maandboodschappenlijst op. Betaalde (weeeeeeer) een viertal fakturen. Maakte bestellingen voor de webshop klaar. Kookte een enorme pan tomatensoep. Bakte drie broden. Maakte een nieuwe voorraad Lamme Teun.



En, o ja, ruimde ook weer een krat van Maaikes kamer leeg! Daar gaat nu heus schot in komen. Er kon wat naar de kringloop. De rest kreeg een plaatsje in moeders kastje. Dat gaat nu aardig vol raken.



Er zat een stapeltje cd´s in de krat. We hebben geen muziek-afspeelapparatuur meer. Een klein stapeltje cd´s heb ik bewaard. Voor als er misschien ooit nog weer eens een cd-speler komt. En sowieso de cd´s met herinneringen, natuurlijk. De begrafenissen van mijn ouders, bijvoorbeeld.


Vanmiddag vond ik het kil genoeg, om de kachel voor het eerst aan te maken. Eén kachelvullinkje maar. Toen was het lekker warm. Genieten! Als ik het koud heb, doe ik niets meer. Dan ga ik ergens opgekruld in een stoel zitten kleumen. Maar er was nog van alles te doen. Hup dus maar!

Ik kookte spinazie met spaghetti, champignons en roomkaas. Een receptje wat ik van de week bij de Lidl zag (op zo´n receptenkaartje bij de groentenafdeling). Het smaakte precies, zoals ik dacht: mmmmmmmmm! Twee kinderen beliefden het niet. Daar deed ik niet moeilijk over. Zij mochten tomatensoep met brood eten. En ondanks dat ik voor 8 personen had gekookt (en er dus maar 6 van de spaghetti aten), kwam de pan helemaal leeg. Geslaagd recept.

Vanavond reden Willem en ik, na de koffie, naar de molen voor nieuwe meelvoorraad. En zo kwam de dag, mét gewijzigd programma, weer netjes vol. Helemaal vanzelf :-).

Intussen zit ik met een half oog mijn telefoon in de gaten te houden, omdat ik in spanning wacht op nieuws over een kind van mijn vriendin. Dat zijn dan van die dingen, die je op de achtergrond ook nog bezig kunnen houden...