We werden om kwart voor 8 op de dagbehandeling van het Albert Schweitzerziekenhuis verwacht. Koos was totaal niet zenuwachtig. Wel was hij super hongerig. Tja, dat zul je altijd zien. Hij slaat vaak genoeg z´n ontbijt over. Maar nu hij niet mócht eten, had hij reuze trek.
In het ziekenhuis werd hij op een kamer van vier geïnstalleerd. Het armbandje ging om, de controles werden gedaan, hij mocht voor de vijfhonderzestigste keer vertellen, dat hij nergens allergisch voor was, enzovoorts. Daarna mocht hij nog even een kwartiertje wachten en dan z´n OK-hemd aantrekken. Maar nog voordat het kwartier om was, kwam de zuster vertellen, dat Koos op de OK werd verwacht. Snel dus dat OK-hemd aan en daar ging hij! Ik liep mee tot aan de klapdeuren van de OK-afdeling en ging daarna naar beneden, om in de ziekenhuishal te gaan wachten. Er was me verteld, dat ik na ongeveer 2 uur gebeld zou worden en dat ik dan terug naar boven mocht komen.
Het was nog niet druk in de hal en ik koos een gezellig plaatsje op een fijne bank. Ik had genoeg te doen en daarom mijn laptop meegenomen. Ik schreef de tekst voor de nieuwsbrief van de webshop, paste omschrijvingen aan bij diverse artikelen, plaatste nieuwe artikelen en beantwoordde heel veel e-mails. De oudste e-mail, die altijd nog beantwoord moest worden, was nota bene van half juni!! Nu ben ik, volgens mij, helemaal bij!
Eigenlijk was het wel lekker om even zo rustig te kunnen werken! En omdat ik zo ingespannen bezig was, ging de tijd ook extra snel.
Toen mijn computerwerk af was, haalde ik een bekertje koffie en pakte m´n breiwerk uit m´n tas. Ik had de wolletjes voor de mutsjes van Innocent bij me. Een fijn klein werkje om mee te nemen. Ik breide een mutsje en nóg één en nóg één en nóg één.
De twee uur wachttijd was al láng om. Er kwamen al vragen van het thuisfront en die fijne bank, zat helemaal niet fijn meer :-(.
Eindelijk, na 3 uur wachten, kwam het telefoontje, dat Koos weer op de afdeling was en dat ik naar boven mocht.
Koos was monter, maar nog wel slaperig. Steeds zakte hij nog wel even in slaap. Maar dat is normaal natuurlijk, na een algehele narcose. De boterhammen met kaas, die de zuster kwam brengen, at hij, alsof het taartjes waren. De controles waren goed. De wond bloedde wat na en daarom verschoonde de zuster de pleister. Kon ik meteen ook even meespieken. Best een flinke Jaap, hoor, die wond.
Het wachten was op de fysiotherapeut. Die kwam rond half 2 en vertelde wat Koos wel en niet moest en mocht doen met de geopereerde arm. Daarna ging het licht op groen en mocht Koos naar huis. Het infuusnaaldje werd uit z´n arm gevist, ik hielp hem in z´n kleren en daar gingen we. Naar huis!
Het was Koos allemaal erg meegevallen. Maar ik dacht stilletjes, dat dat kwam, omdat de narcose/verdoving nog niet uitgewerkt was. En dat was ook zo. Gaande de middag kreeg hij steeds meer pijn en nog voor het avond was, vroeg hij zelf weer om paracetamol en morfine. Hij was klam en bleek van de pijn. Hè, wat naar is dat :-(.
Hij had nergens trek in. Niet in soep, niet in pap, niet in stukjes mango (waar hij normaal zo dol op is). Hij hoefde helemaal niets en lag te suffen in bed.
Hoe blij was ik, toen hij om een uur of half 8 best wel een wrap van de Mac wilde. Ik ben hem met alle plezier gaan halen :-)).
Het is allemaal erg afzien. Maar dat hoort er, volgens mij, allemaal wel bij. Hopelijk gaat het morgen beter en gaat hij echt opknappen.
Al met al was ik vanavond vermoeider dan na een hele week hard werken. Het gaat deze moeder toch echt niet in de koude kleren zitten, dat een kind zo´n pijn heeft :-(.
