Eenmaal bij de tipi aangekomen trokken we tent weer netjes, hielpen een handje bij het klaar zetten van het ontbijt, wat voor 60 mensen werd geserveerd en zetten de spulletjes voor de workshops klaar.
Tot de laatste minuut genoten we die dag op de Fair. Van de sfeer, de mensen, de ontmoetingen, het doorgeven van allerlei informatie via lezingen, workshop en demo´s, van de verkoop in onze winkel. Het was allemaal even leuk en we hadden ieder zo onze eigen taak in het geheel.
Na elke workshop of demo maakten we de spullen die we gebruikt hadden meteen schoon en ruimden alles op. Op die manier hoopten we lekker vlot na sluitingstijd te kunnen wegrijden. Halverwege de dag kwamen de hulptroepen al. Hans en Dirk waren naar de Fair gekomen, om te helpen met opruimen. Alles liep gesmeerd.
Totdat ... het 17.00 uur was en ik me realiseerde, dat we dit jaar niet de caddy hadden om vol te laden, zoals vorig jaar. Leendert was namelijk donderdag samen met Thea,soort van onverwachts, op huwelijksreis gegaan. Met de caddy. Oeps! Ik vreesde dat alles nooit in de auto´s en de aanhangwagen geladen kon worden. Zeker niet, omdat de auto waar Hans en Dirk mee gekomen waren, verre van leeg was. De jongens bleven roepen, dat het wel zou lukken en stouwden en stouwden.
Maar toen elk gaatje benut was, stonden er toch nog bananendozen, die mee moesten....
We besloten om dan maar een Boedelbak te huren en Hans en Dirk reden daarvoor naar Voorthuizen. Hè, wat een oponthoud! Maar goed. Eindelijk was het dan zover en met drie auto´s en twee aanhangwagens reden we met z´n negenen weg. Op naar de Mac! Dat was beloofd.
Willem en ik reden voorop en hadden onze oude, volgeladen aanhangwagen achter de auto. Hans en Dirk kwamen daarachter, met de Boedelbak. Vlakbij de Mac begon Hans ineens luid te toeteren en we zagen hem gebaren, dat er iets niet goed was. Willem stuurde naar de vluchtstrook en Hans stopte achter ons. Hij kwam paniekerig de auto uit gerend: ¨De kar vliegt in de hens. Vlug! Kom die auto uit, allemaal.¨ En ja, er kwam rook van de assen van de aanhanger. ¨Een emmer!¨, riep de één. ¨Water,¨ riep de ander. Snel werd er een meel-emmer leeggekieperd en bij een sloot gevuld met water. Emmers water kiepte Hans over de as, die gloeiend was. Het siste en stoomde.
Wat nu? Hoe moesten we verder? Hans zag, dat de rem vastgelopen was. En ja, die kar was sowieso ook heel zwaar beladen. We besloten voorzichtig naar de Mac te rijden en een deel van de vracht over te laden in de Boedelbak. Op de parkeerplaats heeft Hans meteen naar de vastgelopen rem gekeken. Die kreeg hij weer los, gelukkig. Daarna laadden we de zware spullen over en gingen, zoals gepland, naar de Mac, zodat de warme assen verder konden afkoelen.
Het was pech en het zat ons niet mee. Vroeg thuis zijn konden we wel vergeten. Maar de Mac was toch een feestje :-).
Na het eten pompten we de banden van de aanhangwagen nog wat op en gingen voorzichtig op pad. Na een poosje hebben we op een parkeerplaats nog eens alles gecontroleerd en gelukkig ging het goed. Zo kwamen we om half 10 eindelijk thuis. Heel snel hebben we de Boedelbak leeggehaald en Hans en Jan zijn meteen rechtsomkeert gegaan om die bak weer naar Voorthuizen te brengen. Tegen twaalven waren ook zij thuis en begon de rustdag. Ik was blij, dat ik ´s maandags al voorgedacht had. Het eten voor zondag was in huis. Zelfs de koek bij de koffie ontbrak niet. En de overhemden hingen keurig gestreken klaar. Fijn!
Vanmorgen, of liever vannacht, ben ik meteen begonnen met wassen. Er lag een berg!! Pfff....Niet normaal. Alles vanaf woensdagochtend! Ik heb om een uur of 1 de eerste was aangezet en steeds als er één klaar was, stopte ik meteen de volgende erin. Ik heb daardoor een behoorlijk gebroken nacht gehad. Temeer doordat ik zelfs van de was ging dromen. Ik zat was op te vouwen op de grond bij de zelfscankassa bij Albert Heijn. En de dames werden steeds bozer, omdat ik de boel blokkeerde. Ik wilde sneller, maar het ging niet. Dat gaat altijd zo, in een droom, hè.
Toen het eenmaal licht was ben ik door Maaike en Maria flink geholpen. En ook Willem deed zijn deel. Alle spullen van de Fair moesten terug in m´n shop. De wassen gingen maar door. Er moesten boodschappen gedaan worden, voor vijf mensen kampeerspullen ingepakt, geld gestort,
een luchtbed gekocht,
bestellingen ingepakt, de koopovereenkomst van ons huis getekend en de gasfles omgeruild worden.
Maar even over vier reden we toch weg. Eerst even naar schoonmama, om die gedag te zeggen en daarna richting Ermelo.
Het had nog wel even wat voeten in aarde voordat we ons geïnstalleerd hadden op camping Het Vossenhol. Eerst kregen we een plaatsje toegewezen, waar we niet zo heel blij mee waren. Helemaal zonder beschutting en privacy en vlakbij het zwembad, wat behoorlijk gehorig was. Maar gelukkig konden we een ander plekje krijgen. Een knus plaatsje, alleen niet zo ruim bemeten. Het was dus passen en meten om daar onze Waardtent en bijzettent opgezet te krijgen. We zijn er ook niet zo heel handig in. Ik althans niet. Maria en Willem zijn daar beter in. Maar het is gelukt. Het ging zonder stress en zonder gemopper. We waren heerlijk bezig in de buitenlucht.
En toen alles eindelijk stond, kookte ik een lekker potje: kipfilet, vega-wokreepjes, rijst, doperwten en sla. Mmmm, wat smaakte dat!
En nu hoop ik lekker een paar dagen te kunnen uitrusten. Ik kijk uit naar morgen: wakker worden, zonder dat er iets móet! Oh, dát is heel lang geleden. En daar ben ik echt even aan toe.
