Een verslagje van drie zomerdagen, vol plichten én leuks.
De drukte in de webshop trekt weer aan. Dat betekent: veel goederen die binnen komen en dus uitgepakt, geprijsd en in de schappen gezet moeten worden.
En de stroom spullen die elke dag hier vandaan naar de klanten vertrekt, is uiteraard navenant.
Het aantal mensen aan tafel varieert volop. Gisterenochtend vroeg is Koos voor een week op vakantie gegaan. Het was spannend, of het wel door kon gaan met z´n pas geopereerde schouder. Hij mag de schouder twee weken lang totaal niet belasten. Maar daardoor verveelt hij zich enorm. Verder dan een beetje gamen op de computer komt hij niet. Daarom was het fijn, dat hij toch weg kon. Ook al zal zijn vakantie er heel anders uitzien, dan hij bedacht had.
Maar hier in huis, is er dus een eter minder. Daar staat tegenover, dat er regelmatig aanschuiven. Dinsdag kwamen Leendert en Thea terug van hun huwelijksreis. Ze hebben door Oost-Europa rond gezworven. En op de dag van thuiskomst, hadden ze wel zin in een ´prakkie´ van moeders. Gezellig! Konden we meteen hun verhalen horen.
Ik had Hollandse pot gekookt: bloemkool met witte saus, bloemige aardappels, een stukje rundvlees (wat over was van zondag) en kipfilet. Tot Leendert z´n grote verrassing was er biest toe. We kregen zaterdag een emmer thuisbezorgd en dat zorgt hier altijd voor een luid ¨hoera¨.
Woensdagochtend moest er nog snel het één en ander geshopt worden voor Koos, die die avond vertrok. Hij had de hele zomer nog geen tijd gehad om kleding te kopen en liep ook met gaten in zijn schoenen. Best gênant als je op de eerste hulp ligt en de zuster kijkt zó tegen de gaten in je maat 44, als ze de kamer in komt (en daar ook nog iets van zegt).
Omdat Koos niet mag autorijden, was ik z´n privé-chauffeur. En meteen ook z´n personal shopper. Dat was geen straf. Het was best leuk om zo even samen te winkelen.
Intussen waren Maria en Henk óók aan het shoppen. Henk wordt brugpieper en er moet dus van alles aangeschaft worden: een tas, een agenda, schriften, schrijfgerei enzovoorts. Maria vond het wel leuk om dat samen met hem te gaan doen. Dus fietsten ze naar Papendrecht en wijdde Maria Henk in in de geheimen van het brugger-leven en adviseerde hem over de do´s en don´ts.
Extra leuk om dan ook nog door je zus getrakteerd te worden :-).
Maria had zich sowieso die dag al zéér verdienstelijk gemaakt, want ze was al om 5 uur opgestaan om een prachtige taart voor haar vriendin te bakken. De biscuitbodem had ze dinsdagavond al gebakken. Woensdag ging het om het uitsnijden, vullen en bekleden. Haar vriendin is paardenmeisje en het verzoek was dan ook, om een paardentaart te maken. Na 5 uur noeste vlijt was dit kunstwerk het resultaat.
Zo was Maria dus goed bezig met het blij maken van verschillende mensen :-).
Die avond aten we buiten de deur. Dat klinkt heel wat sjieker, dan het was, maar het was wèl heel leuk:
Vorig jaar is Hans drie maanden in Malawi geweest om er vrijwilligerswerk te doen. Hij was in die tijd bij Karin van Meeuwen. Karin woont en werkt al jaren in Malawi. Zij is er de stuwende kracht achter een programma waarbij dorpsmensen enerzijds leren, hoe zij in hun levensonderhoud kunnen voorzien (door op een andere manier hun land te bewerken) en waarbij ze anderzijds ook meteen het Evangelie horen. Het programma heet ´Farming Gods way´.
Deze zomer is Karin een tijdje op verlof in Nederland. Samen met haar pas geadopteerde dochtertje Judith (voor wie ze al jaren zorgt). Woensdagavond gaf Karin een presentatie over haar werk in Malawi en Hans wilde daar uiteraard graag heen. We gingen met z´n vieren: Hans, Henk, Willem en ik. De presentatie werd vooraf gegaan door een eenvoudige maaltijd. Vandaar dat we dus ´buiten de deur´ aten. Zomaar onverwachts en heel gezellig met een heel grote groep (voor ons) bijna allemaal onbekende mensen. Eigenlijk kenden wij alleen Karin en haar ouders. Maar hoe leuk is het als er zóveel mensen bijeen zijn, die allemaal eenzelfde interesse hebben. En hoe leuk is het dan, om zo´n avond eerst samen te eten.
Na het eten konden Willem en Hans nog even de helpende hand bieden bij het opzetten van de AV-apparatuur.
En daarna deed Karin de presentatie.
Het was een boeiend verhaal over één van de armste landen ter wereld. Karin vertelde over het land, de politiek, de natuur. Over hoe de mensen daar wonen in de stad en in de dorpjes. Over hoe ze samen met haar collega´s de mensen leert over bijvoorbeeld mulchen en bemesten. Dat onderwijs geven gebeurt op een heel andere manier dan bij ons. Sowieso is het gros van de mensen in de dorpen analfabeet. Daarnaast kun je er wel iets vertellen en uitleggen, maar dat landt niet. Deze mensen leren alleen iets door middel van aanschouwelijk onderwijs. En dan moet dat ook nog eens meerdere keren gegeven worden, voordat het bij hen binnenkomt. Karin liet zien, hoe ze de mensen leert, dat het belangrijk is, om hun land te mulchen. Ze neemt dan twee stukken grond. Het ene stuk is kale grond. Op het andere ligt een mulchlaag. Beide stukken worden ruim begoten met water. Na twee uur gaat Karin met de mensen kijken wat er is gebeurd. Het ene stuk is dan hordroog. Het andere stuk is nog vochtig, wat de mensen zien en voelen. Na enkele keren begrijpen de mensen, dat ze op hun land beter een mulchlaag kunnen aanbrengen.
Dat is zomaar één voorbeeld. In de presentatie van Karin kwamen tal van zulke voorbeelden voor. Ook het godsdienstonderwijs gaat heel aanschouwelijk. Met spelletjes wordt geleerd hoe de Bijbel een schild is tegen bijvoorbeeld de invloed van de toverdokters. Of hoe mensen met elkaar verbonden kunnen zijn in Christus. Aan de analfabeten wordt les gegeven met behulp van woordeloze boeken. Aan de hand van de tekeningen in de boeken onthouden de mensen het verhaal en kunnen het dan thuis doorgeven.
We zagen, hoe de container, waar Hans vorig jaar samen met een andere Nederlandse knul hard aan gewerkt heeft, een fijn stafhuis is geworden, waar les gegeven kan worden.
Ook het levensverhaal van Judith, Karins gedopteerde dochtertje, werd verteld. Hoe Karin kennis met haar maakte, toen Judith 7 maanden was en slechts 12 pond woog. Ernstig ondervoed en ernstig ziek. Hoe de jaren daarna verliepen, samen met haar biologische moeder en diens nieuwe man. We hoorden welke gevolgen het daar heeft, als mama een nieuwe man krijgt: kinderen uit een eerder huwelijk worden dan verstoten. En we hoorden, hoe Judith uiteindelijk officieel Karins kind werd.
We hoorden ook van de plannen die er zijn om een stuk land met een bron aan te kopen. We hoorden van het onderwijs, wat Judith nodig heeft en wat veel geld kost (4.500 euro per jaar). Aan het eind van de avond werd er dan ook een collecte gehouden. Karin werkt vrijwillig in Malawi en heeft geen salaris. Het thuisfront zamelt gelden in voor haar levensonderhoud en nu ook voor dat van Judith. En daarnaast steunt het thuisfront uiteraard het programma, waar Karin mee werkt.
Ben je geïnteresseerd in het werk van Karin? Wil je haar nieuwbrief ontvangen? Wil je een gift overmaken? Of misschien donateur worden? Kijk dan hier voor meer informatie.
We hadden een fijne en leerzame avond. Vol indrukken reden we weer naar huis.
De volgende morgen moest ik alweer vroeg op pad. Maria had om 9.00 uur een afspraak bij de kinderarts. Het was een léuke afspraak! De laatste! En dat was niet alleen, omdat Maria in november 18 hoopt te worden (en dus niet meer bij een KINDERarts hoort), maar ook, omdat het heel goed met haar gaat.
Al direct bij het binnenkomen van de spreekkamer riep de dokter enthousiast uit: ¨Maria!! Wat zie je er goed uit!!¨ En ja, wat is er de afgelopen paar maanden een wending ten goede gekomen! Echt heel bijzonder!
Deze laatste afspraak was om alles nog één keer na te laten kijken. De gewone controles van bloeddruk, hartslag, lengte en gewicht. Maar ook het bevoelen van de buik, het luisteren naar de longen enzovoorts. Alles was goed. En om het ´feestje´ af te sluiten, kreeg Maria nog één keer een labformulier in handen gedrukt, om bloed te laten afnemen.
We liepen in een opgetogen stemming het ziekenhuis uit en ik stelde voor, om iets lekkers voor bij de koffie te gaan halen. Dat vond Maria een goed plan en we haalden heerlijke gevulde koeken, waar Maria er ook één van at (wat een wonder! na al die jaren, dat de eetstoornis haar in z´n greep had en er nooit een kruimel teveel gegeten werd!). We zijn er nog niet helemaal. Maar het gaat wel heel erg de goede kant op. We kunnen het nog nauwelijks geloven!
Na de koffie volgde het volgende klusje. Nu ging ik met Henk op stap. Henk moest een nieuwe fiets, want hij gaat na de vakantie naar de middelbare school. Hij moet dan elke dag heen-en-weer naar Rotterdam fietsen (22 kilometer enkele reis). Onze kinderen krijgen altijd een goede (tweedehands) fiets, als ze naar de middelbare school gaan. Maar nu we in december hopen te verhuizen naar Bleskensgraaf wordt het nèt een ander verhaal. De fietsafstand naar school is dan 30 kilometer en dat is een beetje teveel van het goede. Het Openbaar Vervoer is op zo´n dorpje in de polder ook heel anders dan hier. Er rijden belbussen. Niet echt handig voor een dagelijkse reis naar school. Daarom hebben we bedacht om Henk (en later ook Jan) een e-bike te geven. Een flinke aanschaf, maar goedkoper, praktischer en gezonder dan reizen met het Openbaar Vervoer.
Ik had me van tevoren al flink ingelezen over e-bikes. Ik had testen van de ANWB doorgenomen. En uiteindelijk had ik besloten om met Henk naar de Stella-winkel in Ridderkerk te gaan. We moesten daar even wachten, want het was goed druk. Dat was niet erg, want ik kreeg een lekker bakkie koffie in de koffiehoek en daar was van alles te zien en te lezen.
Toen we aan de beurt waren, werden we enthousiast en deskundig geholpen door Jan. Hij stelde wat vragen en wees ons daarna op een model, wat veel aan scholieren wordt verkocht. Ik haalde mijn vragenlijst voor de dag (ik had alle wensen en eisen op papier gezet) en één voor één liepen we mijn vragen af. Zo kwamen we erachter, dat de accu, die er standaard op deze fiets geleverd wordt, niet voldoende is voor zóveel kilometers. Jan raadde een accu aan, die 2 klassen hoger is. Hij demonstreerde hoe gemakkelijk de accu van de fiets gehaald kan worden. Hij legde alles uit over middenmotor, voormotor, achtermotor. Hij vertelde alles over hoe de service geregeld is. Enzovoorts enzovoorts. O ja, ook niet onbelangrijk: dit model was een actiemodel, waarbij je een flink bedrag terugkrijgt voor je oude fiets. Dat had ik al op de website gezien en daar had ik aan het begin van het gesprek ook om gevraagd.
Al met al leek dit de ideale fiets voor Henk en die mocht dan ook een proefritje gaan maken.
Henk kwam enthousiast terug. Dit ging hem worden! Er zit nog wel even levertijd op en wanneer we de fiets direct bij de fabriek wilden gaan halen, was er nog weer extra korting enzo. Heel verhaal nog, maar alles werd naar volle tevredenheid afgesproken en vastgelegd. Heerlijk! Weer iets afgewerkt! Nu maar hopen, dat de fiets net zo´n goede ervaring wordt als het aankoopproces.
Voor de avond stond er iets geweldig leuks op het programma. Dirk had Willem en mij uitgenodigd voor de Bach-nacht in Klundert. Wat een verrassing!!
Op deze mooie zomeravond reden we het voor ons totaal onbekende stadje Klundert binnen.
We vonden al snel de ´De Stad Klundert´, een van oorsprong Rooms-Katholieke kerk, die omgebouwd is tot evenementen-locatie. We keken onze ogen uit!
We waren lekker vroeg en installeerden ons op een fijn plaatsje met zich op verschillende instrumenten.
Het programma was bijzonder mooi. Bach werd in allerlei facetten (ik schreef bijna: alle facetten; maar dat is onmogelijk op één avond) ten gehore gebracht. Dit gebeurde op verschillende instrumenten en door verschillende toetsenisten: Jaap Eilander bespeelde de vleugel, Lambert van Eekelen bespeelde het Marcussen-orgel en de clavecimbel en Gerben Mourik bespeelde het Vermeulen-orgel. De drie verschillende toetsenisten, die met hun eigen insteek, op de verschillende instrumenten, heel verschillende werken van Bach ten gehore brachten, zorgden voor een prachtige avond. We kregen steeds ook informatie en uitleg over de muziek en het instrument. Dat zorgde ervoor, dat je gericht naar bepaalde thema´s of bepaalde muziekstijlen zat te luisteren. Het was echt prachtig! En eigenlijk is dat het juiste woord er niet voor. Willem maakte wat kleine fragmenten:
En wat sfeerfoto´s:
Het was erg leuk om deze avond zo met z´n drieën te beleven. In de pauze was er een lekker bakje koffie en na afloop dronken we een wijntje en maakten met verschillende mensen een praatje. Het was inderdaad bijna ´nacht´ voordat we weg reden :-).
En thuis konden we nóg niet stoppen. Appten Willem en Dirk nog weer allerlei fragmenten en youtube-filmpjes naar elkaar van de muziek, die we gehoord hadden.
Een avond om van na te genieten!!
