Maandag was ik al vroeg en vol ijver bezig aan mijn dagtaak. Ik wist dat het een erg vol programma was, die dag. Maar ja, dat is nu eenmaal zo, soms.
Helemaal vlekkeloos verliep het programma niet. Ik had namelijk alle bestellingen vòòr 1 uur klaar willen hebben staan om naar de post te brengen. Om 1 uur moest ik namelijk met schoonmama naar het ziekenhuis en ik hoopte rond half 4 thuis te zijn. Dan kon ik mooi die pakketten naar de post brengen en zou om 10 voor 4 door mijn zus opgehaald worden voor een gesprek op school.
Leuk bedacht. Maar ik kreeg de pakketten nèt niet helemaal klaar. Maar misschien zou ik wel iets eerder dan half 4 thuis zijn?? Niet dus! Het zat tegen in het ziekenhuis. Om half 4 stonden we daar nog achter een afsprakenbalie! Ik belde mijn zus, dat ik het niet ging halen en dat ik wel op eigen gelegenheid naar school zou komen en iets later bij het gesprek zou aanschuiven.
Zo geschiedde. Uiteindelijk schoof ik om kwart over 4 aan. Het gesprek duurde tot 5 uur. Daarna liep ik naar de auto. Ineens voelde ik m´n hele buik en onderrug pijn gaan doen. Poeh, wat voelde ik me beroerd. Ik dacht dat het de ontlading was na een hele dag continu ingespannen bezig zijn. Soort stresskramp ofzo. Samen met Maria flanste ik een pan pasta in elkaar voor het avondeten. Ik had niet veel trek en schoof direct na het eten tussen de lakens.
Halverwege de avond zette ik koffie en deed nog een halfslachtige poging achter de strijkplank om de strijk weg te krijgen. Maar het ging echt niet. Dan maar naar bed en hopen, dat het met slapen zou verdwijnen.
De wekker stond gewoon op 5 uur en ik had genoeg te doen. Maar het lukte niet. Ik had nog steeds pijn en voelde me ziek. Nadat eerst Hans en later Leendert (die jarig was!) naar hun werk waren vertrokken, besloot ik om nog even terug in bed te kruipen. Ik zette de wekker op kwart over 7. Wat denk je? Ik schrok 8.07 wakker!! Meteen wist ik: Henk moet snel naar school. Hij heeft schoolreisje! Zo raar ook, dat hier nooit iemand ´vanzelf´ wakker wordt, he. Alles was in diepe rust! Afijn. Ik porde Willem op, dat hij Henk z.s.m. in z´n kleren moest zien te krijgen. Intussen smeerde ik kadetjes voor het schoolreisje en vulde bekers. Henk kreeg snel een kadetje als ontbijt en meneer ging zowaar nog op tijd de deur uit. Daarna Willem z´n lunchsalade rap klaargemaakt en ook Willem kon vertrekken.
En ik? Ik wilde me gaan wassen, maar had geen puf. Dook mijn bed weer in en sliep direct! Nu schrok ik om 9.40 wakker. Au, au, wat deed mijn zij toch zeer. En wat zweette ik toch. Ineens viel het kwartje: zou ik soms weer nierbekkenontsteking hebben? Ik belde de huisarts en de assistent vroeg, of ik vòòr half 11 urine kon inleveren. Ja best. Maaike wilde het wel even wegbrengen.
Rond twee uur belde de assistente, dat er via de dip niets te zien was en dat het nu op kweek gezet was. Ze hoorde nog even de klachten aan en besloot, dat ik maar langs moest komen. Ik weet nog steeds niet, hoe ik me heb aangekleed gekregen en daar (met de auto) heen ben gereden, want ik was hondsberoerd. Maar toch. Het lukte.
De dokter onderzocht mijn buik. Ik vloog 3 meter omhoog van de onderzoekstafel toen ze in de nierstreek duwde. Dat was dus duidelijk. Maar dat ik geen koorts had, klopte niet, zei ze. (Maar dat had ik de vorige keer ook niet. Wel zweette ik peentjes). En ook was het raar dat de dip schoon was. Dus stuurde ze me naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Intussen was Willem gelukkig naar huis gekomen van zijn werk (om de pakjes naar de post te brengen) en hij kon me naar het ziekenhuis in Zwijndrecht rijden.
Tegen zes uur waren we thuis. En ik ben bekaf weer in bed gekropen. Echt he. Mensen ´bewonderen´ vaak mijn energie en mijn kracht. Maar je ziet het: één bacterie en je bent nergens meer, hoor!
Vanmorgen belde de dokter met de uitslagen van de kweek en de bloedafname. Bacteriegroei in de kweek en verhoogde ontstekingswaarden in het bloed. Toch weer nierbekkenontsteking was zijn conclusie. Ik kon meteen naar de apotheek voor een AB-kuur.
Ik ben super blij en gezegend met twee lieve dochters, die de tent runnen. Zelfs Leendert z´n verjaardagsfeest gisterenavond was tot in de puntjes verzorgd. Ik kon met een gerust hart boven in mijn bed drijven ;-). Dit is zó fijn nu. Want behalve dat ik lichamelijk niets kan, laten mijn hersenen het ook afweten. Zo wist ik vanmorgen niet eens meer hoe ik een sms-je moest versturen en wist ik ook niet hoe een a4 ordner open gaat (die heb ik domweg gemold).
Hopelijk slaat de kuur snel aan en kan ik morgen toch weer iets doen. We hebben deze week nóg een jarige. Het is al met al gewoon een dikke streep door de rekening! Een oefening in geduld en in afhankelijkheid.
