Al nachtenlang was het steeds rommelen zo tussen 12 en 3. Harde
buiken, wat weeen enzo. En telkens als ik dacht dat het ging
doorzetten en dat ik Willem moest gaan wekken, zakte alles weer af,
viel ik in slaap en werd de volgende morgen weer ontnuchterd en
vermoeid wakker. Maar maandag op dinsdagnacht leek het toch echt te
gaan doorzetten. Het was half 3 en Willem was nog aan het werk, toen
ik besloot dat ik naar het ziekenhuis wilde. Willem vroeg nog
bloedserieus of ik niet nog een nachtje kon wachten :-) Maar nee, ik
had het ineens gehad. Ik belde naar het ziekenhuis en mocht meteen
komen. Ik werd op een verloskamer geparkeerd en natuurlijk waren de
weeen totaal verdwenen :-(( Ik baalde ervan en dacht al dat ik TOCH
te vroeg gekomen was. Maar de arts-assistent kwam me onderzoeken en
constateerde toch 3 tot 4 cm. onsluiting en alles was mooi rijp en
week. Maar ze voelde ook iets, waar ze niet zo blij mee was: het
handje van de baby zat naast z'n hoofd! En zo kan een kindje niet op
de gewone manier ter wereld komen. Ze ging daarom overleggen met de
gyn. wat er moest gebeuren. Omdat de weeen totaal verdwenen waren en
het kindje nog helemaal niet was ingedaald, besloot de gyn. dat we
maar eens even moesten gaan afwachten wat er zou gebeuren als het
allemaal ging doorzetten. Ik mocht niet meer van bed, kreeg een
waakinfuus en werd op het ctg aangesloten. Af en toe kwam er eens
iemand kijken, maar er gebeurde helemaal niets. Willem zat gapend
naast m'n bed en de aardige zuster reed een bed voor hem naar binnen.
Kon hij in ieder geval een tukkie gaan doen. Zelf kon ik daar de rust
niet voor vinden. Ik heb maar wat tijdschriftjes liggen lezen tot het
eindelijk ochtend was. Om 8 uur kwam m'n eigen gyn. helemaal
enthousiast binnen: He, da's aardig, dat je op dinsdag komt!! :-)
Nou, ik vond het ook erg leuk, dat ze dienst had. Ze had dan wel
poli, maar mij 'deed' ze er tussendoor bij :-)) Ze toucheerde me en
voelde inderdaad die 3 tot 4 cm. onstluiting, maar ook, dat het
handje van de baby weg was! Gelukkig! Nu kon het kindje in ieder
geval gewoon geboren worden. Ik mocht van bed af om naar het toilet
te gaan en daarna kreeg ik een infuus met weeenopwekkers. Om een uur
of 10 hebben ze de gyn er nog even bijgeroepen, omdat de hartslag van
de baby telkens over de 200 vloog. Ze heeft toen gekeken of de
navelstreng wel goed zat. Dat was gelukkig zo. Het infuus werd even
niet verder opgevoerd om de baby tot bedaren te krijgen. Om 11 uur
ging het infuus werken en kwamen de weeen terug. Een uur lang had ik
telkens weeen om de 2 tot 3 minuten. Maar het waren helemaal geen
krachtige weeen. Ik hoefde niet eens te puffen. Om 12 uur had de gyn
lunchpauze en kwam weer kijken. Er was nog niets veranderd. De baby
daalde ook nog steeds helemaal niet in. Daarom besloot ze om de
vliezen te breken. Inmiddels was de hoofdzuster er bijgekomen om te
assisteren. Dat vond ik heel leuk, want ook haar ken ik al jaren. Zij
was ook bij de geboorte van ons eerste kindje, wat toen is overleden.
De gyn brak de vliezen en, o help, het was 1 grote groene golf!! De
baby had in het vruchtwater gepoept en het groene water stroomde over
het bed en de vloer. Toen de ergste rommel was weggeveegd kwamen
eindelijk de sterke weeen waar we op zaten te wachten. Het echte
werk dus! Puffen, puffen en weer puffen. Toch ging het wel relaxed,
want er zat steeds wel een tijdje tussen. We babbelden gezellig over
van alles en nog wat. Voerden zelfs diepzinnige gesprekken en haalden
herinneringen op aan vorige keren dat ik in het ziekenhuis lag.
Telkens onderbroken door een felle wee, waarbij ik hard in Willem z'n
hand kneep. Eindelijk raakte m'n geduld een beetje op en wilde ik die
rottige pijn niet meer. Ik verzuchtte: 'k wou dat het kind NU maar
kwam. Joh, beurde de gyn me op, hij is er bijna! Je doet het
harstikke goed. Doe maar wat je voelt. Er kwam nog 1 gemene wee
waarbij ik het koppie in het geboortekanaal voelde zakken en weer
terugglippen. Daarna volgde 1 lange lange perswee, waarbij ik alleen
maar dacht: hij MOET eruit! En daar was ie dan: onze Jan!!Geboren om
1 uur. De gyn. was vreselijk verbaasd, dat het zo'n groot kind was.
Ze had aldoor gezegd, dat het een kleintje zou zijn, van nog geen 6
pond. Maar dit was een stevig kereltje met een dik breed hoofd! O,
wat onbeschrijflijk heerlijk als je dan je kindje eindelijk op je
buik krijgt. Wat een opluchting. Wat een blijdschap. En wat een
verwondering. Na een paar minuten kwam de placenta. Prachtig mooi en
groot. Ik begrijp nu waar ik steeds maar zo moe van was: het kereltje
woog maar liefst 3720 gram. En dat is echt groot voor mijn doen, ja.
Verder nog die enorme plens vruchtwater en een grote placenta. Ja,
dan sjouw je toch aardig wat met je mee, de hele dag :-) Ik kreeg
meteen medicijnen via het infuus om een nabloeding te voorkomen
(zoals ik bij Maria had gehad) en daarna mochten we de familie gaan
bellen. Er werden beschuiten met muisjes binnen gebracht en alles was
zo feestelijk. De zuster verbood me te gaan douchen en waste me
ouderwets op bed. Ik vond het prima. Was toch wel erg moe. Daarna
werd ik met Jan naar zaal gebracht. Ze zouden me een paar uurtjes in
de gaten houden en als alles goed ging mocht ik aan het eind van de
middag naar huis. Willem ging weg om aangifte te gaan doen (dan kon
hij de volgende dag weer gaan werken) en even thuis te gaan douchen.
Ik lag heerlijk uit te rusten, kreeg een dienblad met eten en
luisterde naar de verhalen om me heen. We lagen er met z'n vieren.
Allemaal net bevallen. Om 5 uur kwam Willem me ophalen. De vrouw aan
de overkant hoorde dat we het over 'de andere kinderen' hadden en
wilde toen heel nieuwsgierig weten, 't hoeveelste kindje Jan was.
Toen we zeiden, dat het onze 9e was, riep ze vol verbazing uit: De
NEGENDE??!! En u ziet er nog zo goed uit!! Hardnekkig vooroordeel
toch, he, dat je er met 9 kinderen oud en afgesloofd uit moet zien :-
)) Afijn, m'n dag kon al niet stuk natuurlijk, maar toen helemaal
niet meer :-) Op 1 grote roze wolk reden we naar huis. De kinderen
stonden al op de uitkijk. Ze kwamen meteen naar buiten gestoven, toen
we voorreden. Wat is dat toch ook onbeschrijflijk mooi, die blije
kinderkoppies, die grote ogen, het voorzichtige aaien... PRACHTIG!
We zijn inmiddels 4 daagjes verder. Jan is een voorbeeldige baby.
Alles gaat werkelijk van een leien dakje. Hij is heel rustig. Komt
maar 1 keer op een nacht. Drinkt goed aan de borst. Wat wil je nog
meer. Dit gun je echt iedereen!
buiken, wat weeen enzo. En telkens als ik dacht dat het ging
doorzetten en dat ik Willem moest gaan wekken, zakte alles weer af,
viel ik in slaap en werd de volgende morgen weer ontnuchterd en
vermoeid wakker. Maar maandag op dinsdagnacht leek het toch echt te
gaan doorzetten. Het was half 3 en Willem was nog aan het werk, toen
ik besloot dat ik naar het ziekenhuis wilde. Willem vroeg nog
bloedserieus of ik niet nog een nachtje kon wachten :-) Maar nee, ik
had het ineens gehad. Ik belde naar het ziekenhuis en mocht meteen
komen. Ik werd op een verloskamer geparkeerd en natuurlijk waren de
weeen totaal verdwenen :-(( Ik baalde ervan en dacht al dat ik TOCH
te vroeg gekomen was. Maar de arts-assistent kwam me onderzoeken en
constateerde toch 3 tot 4 cm. onsluiting en alles was mooi rijp en
week. Maar ze voelde ook iets, waar ze niet zo blij mee was: het
handje van de baby zat naast z'n hoofd! En zo kan een kindje niet op
de gewone manier ter wereld komen. Ze ging daarom overleggen met de
gyn. wat er moest gebeuren. Omdat de weeen totaal verdwenen waren en
het kindje nog helemaal niet was ingedaald, besloot de gyn. dat we
maar eens even moesten gaan afwachten wat er zou gebeuren als het
allemaal ging doorzetten. Ik mocht niet meer van bed, kreeg een
waakinfuus en werd op het ctg aangesloten. Af en toe kwam er eens
iemand kijken, maar er gebeurde helemaal niets. Willem zat gapend
naast m'n bed en de aardige zuster reed een bed voor hem naar binnen.
Kon hij in ieder geval een tukkie gaan doen. Zelf kon ik daar de rust
niet voor vinden. Ik heb maar wat tijdschriftjes liggen lezen tot het
eindelijk ochtend was. Om 8 uur kwam m'n eigen gyn. helemaal
enthousiast binnen: He, da's aardig, dat je op dinsdag komt!! :-)
Nou, ik vond het ook erg leuk, dat ze dienst had. Ze had dan wel
poli, maar mij 'deed' ze er tussendoor bij :-)) Ze toucheerde me en
voelde inderdaad die 3 tot 4 cm. onstluiting, maar ook, dat het
handje van de baby weg was! Gelukkig! Nu kon het kindje in ieder
geval gewoon geboren worden. Ik mocht van bed af om naar het toilet
te gaan en daarna kreeg ik een infuus met weeenopwekkers. Om een uur
of 10 hebben ze de gyn er nog even bijgeroepen, omdat de hartslag van
de baby telkens over de 200 vloog. Ze heeft toen gekeken of de
navelstreng wel goed zat. Dat was gelukkig zo. Het infuus werd even
niet verder opgevoerd om de baby tot bedaren te krijgen. Om 11 uur
ging het infuus werken en kwamen de weeen terug. Een uur lang had ik
telkens weeen om de 2 tot 3 minuten. Maar het waren helemaal geen
krachtige weeen. Ik hoefde niet eens te puffen. Om 12 uur had de gyn
lunchpauze en kwam weer kijken. Er was nog niets veranderd. De baby
daalde ook nog steeds helemaal niet in. Daarom besloot ze om de
vliezen te breken. Inmiddels was de hoofdzuster er bijgekomen om te
assisteren. Dat vond ik heel leuk, want ook haar ken ik al jaren. Zij
was ook bij de geboorte van ons eerste kindje, wat toen is overleden.
De gyn brak de vliezen en, o help, het was 1 grote groene golf!! De
baby had in het vruchtwater gepoept en het groene water stroomde over
het bed en de vloer. Toen de ergste rommel was weggeveegd kwamen
eindelijk de sterke weeen waar we op zaten te wachten. Het echte
werk dus! Puffen, puffen en weer puffen. Toch ging het wel relaxed,
want er zat steeds wel een tijdje tussen. We babbelden gezellig over
van alles en nog wat. Voerden zelfs diepzinnige gesprekken en haalden
herinneringen op aan vorige keren dat ik in het ziekenhuis lag.
Telkens onderbroken door een felle wee, waarbij ik hard in Willem z'n
hand kneep. Eindelijk raakte m'n geduld een beetje op en wilde ik die
rottige pijn niet meer. Ik verzuchtte: 'k wou dat het kind NU maar
kwam. Joh, beurde de gyn me op, hij is er bijna! Je doet het
harstikke goed. Doe maar wat je voelt. Er kwam nog 1 gemene wee
waarbij ik het koppie in het geboortekanaal voelde zakken en weer
terugglippen. Daarna volgde 1 lange lange perswee, waarbij ik alleen
maar dacht: hij MOET eruit! En daar was ie dan: onze Jan!!Geboren om
1 uur. De gyn. was vreselijk verbaasd, dat het zo'n groot kind was.
Ze had aldoor gezegd, dat het een kleintje zou zijn, van nog geen 6
pond. Maar dit was een stevig kereltje met een dik breed hoofd! O,
wat onbeschrijflijk heerlijk als je dan je kindje eindelijk op je
buik krijgt. Wat een opluchting. Wat een blijdschap. En wat een
verwondering. Na een paar minuten kwam de placenta. Prachtig mooi en
groot. Ik begrijp nu waar ik steeds maar zo moe van was: het kereltje
woog maar liefst 3720 gram. En dat is echt groot voor mijn doen, ja.
Verder nog die enorme plens vruchtwater en een grote placenta. Ja,
dan sjouw je toch aardig wat met je mee, de hele dag :-) Ik kreeg
meteen medicijnen via het infuus om een nabloeding te voorkomen
(zoals ik bij Maria had gehad) en daarna mochten we de familie gaan
bellen. Er werden beschuiten met muisjes binnen gebracht en alles was
zo feestelijk. De zuster verbood me te gaan douchen en waste me
ouderwets op bed. Ik vond het prima. Was toch wel erg moe. Daarna
werd ik met Jan naar zaal gebracht. Ze zouden me een paar uurtjes in
de gaten houden en als alles goed ging mocht ik aan het eind van de
middag naar huis. Willem ging weg om aangifte te gaan doen (dan kon
hij de volgende dag weer gaan werken) en even thuis te gaan douchen.
Ik lag heerlijk uit te rusten, kreeg een dienblad met eten en
luisterde naar de verhalen om me heen. We lagen er met z'n vieren.
Allemaal net bevallen. Om 5 uur kwam Willem me ophalen. De vrouw aan
de overkant hoorde dat we het over 'de andere kinderen' hadden en
wilde toen heel nieuwsgierig weten, 't hoeveelste kindje Jan was.
Toen we zeiden, dat het onze 9e was, riep ze vol verbazing uit: De
NEGENDE??!! En u ziet er nog zo goed uit!! Hardnekkig vooroordeel
toch, he, dat je er met 9 kinderen oud en afgesloofd uit moet zien :-
)) Afijn, m'n dag kon al niet stuk natuurlijk, maar toen helemaal
niet meer :-) Op 1 grote roze wolk reden we naar huis. De kinderen
stonden al op de uitkijk. Ze kwamen meteen naar buiten gestoven, toen
we voorreden. Wat is dat toch ook onbeschrijflijk mooi, die blije
kinderkoppies, die grote ogen, het voorzichtige aaien... PRACHTIG!
We zijn inmiddels 4 daagjes verder. Jan is een voorbeeldige baby.
Alles gaat werkelijk van een leien dakje. Hij is heel rustig. Komt
maar 1 keer op een nacht. Drinkt goed aan de borst. Wat wil je nog
meer. Dit gun je echt iedereen!
En nu is dat babietje van toen inmiddels een knul, die me boven het hoofd gegroeid is (alleen letterlijk, gelukkig ;-)). Een knul die na de zomervakantie al naar 3VWO gaat, de baard in de keel heeft en nog altijd een makkelijk kind is.
Er zouden niet veel mensen op zijn verjaardag komen, want er is veel familie op vakantie. Ik had daarom bedacht om zijn verjaardag met een bbq te vieren. Jan vond dat zelf ook een leuk plan.
Omdat er regen voorspeld was, spanden Willem en Hans vanmiddag een zeil. Willem maakte ook de rest in orde: er werd geveegd, de stoelen werden schoongemaakt, er kwamen geïmproviseerde tafels enzovoorts. Ik ging intussen in de keuken aan de slag. Het leek een beetje zwaan-kleef-aan, want uiteindelijk zou er nog wel een mannetje of 20 op de bbq afkomen. Dat is nog aardig wat keukenwerk! Wat maakte ik klaar?
Gekruide minikrieltjes en allerlei groenten. Die deed ik in (herbruikbare) aluminium bakken. Wat olijfolie en wat zeezout erover en die stonden klaar om op de bbq te gaan.
Ik haalde allerlei vlees uit de vriezer om te laten ontdooien. In het bbq-seizoen koop ik regelmatig afgeprijsd vlees. Als het een paar dagen achter elkaar regenachtig is, is er van alles te koop met een kortingssticker. Als je dat meteen invriest, is er niets aan de hand.
Ik had ook spareribs in de vriezer. Die had ik een poosje geleden bij mijn broer gekocht. Ik zette ze in grote bakken voor een paar uur in de marinade.
Ik maakte een grote schaal groene salade: een krop ijsbergsla, een handje rucola, een handje spinazie, wat snoeptomaatjes, stukjes geitenkaas en walnoten. Met een heerlijke dressing van olijfolie, limoenazijn, een beetje gembersiroop, een klodder honing, een scheut yoghurt en wat Italiaanse kruiden. Lekker!
Ik bakte zes stokbroden af. Gewoon die goedkope dingen van 49 cent per twee. Stokbrood van de warme bakker is vast lekkerder, maar wij vinden dit ook best. Zeker met een lik van m´n zelfgemaakte kruidenboter, of Willem z´n lekkere pindasaus!
Ik zette een groot dienblad vol kadetjes neer om er een hamburger of worst tussen te doen.
Ook kwam het drinkvat tevoorschijn. Ik heb dat ding een jaar of 15 geleden via Marktplaats gekocht. Het is een geïsoleerd drinkvat met een tapje. Ik deed er gekoelde aanmaaklimonade in en vier bevroren koelelementen. Zo heb je een paar uur lang heerlijk koel drinken. Het vat heeft een inhoud van een gallon en dat is bijna 4 liter. Handig voor een grote club.
Het was best een klus, alles bij elkaar. Maar ook wel gezellig, om zo samen (Willem buiten, ik binnen) Jan z´n feestje voor te bereiden!
Om zes uur begonnen we met eten. Eerst was nog niet iedereen aanwezig, maar stukje bij beetje liep het uit op een soort familiereünie. Trijnie en Gerwin kwamen (vanmorgen thuisgekomen uit Curacao), Dirk kwam en nam Koos met z´n vrienden mee (die hij vandaag in Luik had opgehaald), schoonmama was er, mijn vriendin Wilma, mijn zus met 5 kinderen, neef Henk (die we zo ongeveer geadopteerd hebben deze vakantie ;-)), nog wat vrienden en vriendinnen. Hè, ouderwets gezellig!!
