Eerst was er ander werk te doen. Om te beginnen de webshop-bestellingen van gisteren klaarmaken. Daar was ik wel even mee bezig. Daarna maakte ik meteen ook twee groentenpakketten klaar, want die zouden om half 10 opgehaald worden.
Ik maak graag nog even gebruik van de gelegenheid om te wijzen op de facebookgroep Samen Eten Delen. Ik heb er al eens eerder over geschreven. Maar voor wie dit gemist heeft, of nog een duwtje nodig heeft om zich aan te melden:
In de groep Samen Eten Delen komen mensen bij elkaar die eten nodig hebben en die eten over hebben. De groep is actief in Nederland en in België en heeft ruim 1300 leden. Als je om welke reden dan ook tijdelijk of structureel geen geld hebt om eten te kopen, kun je je aanmelden en dat kenbaar maken aan het beheer van de groep. Zij doen dan een oproep in de groep en koppelen vraag en aanbod. Als je geen eten nodig hebt, maar juist óver hebt, dan kun je dat in de groep meedelen en dan kunnen mensen die het nodig hebben reageren. Van de week had ik een groentenoverschot. En via de groep zijn er twee pakketten bij mensen terecht gekomen, die daar weer blij mee zijn.
In het afgelopen half jaar heb ik elke maand wel een keer iemand kunnen helpen met een boodschappenpakket. Het werkt dus goed. Maar we zouden écht verschil kunnen maken, als de groep (veeeeeeeel) groter en bekender was. Daarom dus nog maar een keer dit verhaaltje. En nu maar hopen, dat er heel veel leden bij komen ;-).
Intussen had de havermout een poosje op een laag pitje staan pruttelen en was gaar. Tijd voor het ontbijt. Wel even wat anders dan het ontbijtbuffet van gisteren ;-).
Willem moest weer gewoon naar zijn werk. Nog één week. Dan heeft hij vakantie en daar kijken we heel erg naar uit!
Toen Willem was vertrokken had ik nog een uurtje de tijd, voordat ik naar schoonmama zou vertrekken voor mijn vrijdagse mantelzorgochtendje. Ik hing snel een was op en daarna vulde ik mijn MP-winkeltje met wat boeken. Net een mooi klusje voor een verloren half uurtje.
De ochtend was bijna voorbij, toen ik weer thuiskwam. Maria zat intussen kant-en-klaar om een weekje mee op vakantie te gaan met het gezin van mijn broer. We zijn nog maar met een heel klein clubje over, nu: 5 personen! Maar morgen hopen Koos en Maaike weer thuis te komen. Dan is het al een stukje minder kaal.
Ik sleepte zakken meel en bloem en een emmer kruiden naar de keuken om daar te gaan inpakken voor de webshop. Precies toen ik de laatste zakjes kruiden stond dicht te plakken werd kleinzoon Willem gebracht. Timing!
Voordat we honing zouden gaan slingeren, zou Wim mij even bij de garage brengen, waar mijn auto ter reparatie stond. Prima hoor. Willem vond het niets erg om te moeten wachten. Die vond het veel te leuk om met Jan, Henk en neefje Henk te spelen.
In de garage zat het niet echt mee. Mijn auto was nog niet klaar, maar wel bijna. Daar wachtte ik dus even op. Maar toen het laatste onderdeel op de juiste plek zat en de computer was uitgelezen, bleek één van de twee sleutels, die ik ingeleverd had, kwijt te zijn. Ik hielp de monteur met zoeken, maar tevergeefs. Hij belde twee collega´s, maar die konden hem ook niet verder helpen. Ten lange leste ben ik dus met maar 1 sleutel naar huis gegaan, in de hoop dat de andere binnenkort boven water komt. Maar door dat grapje was het bijna half vier, toen ik thuis kwam en was het een beter plan, als ik éérst de pakketjes naar het postkantoor zou brengen. Het is namelijk niet zo handig, als je zoiets halverwege het honing slingeren moet doen. Ik legde het Willem uit. Gelukkig. Hij had genoeg geduld om nóg langer op oma te wachten ....
Eindelijk, eindelijk, kon het slingerfeest beginnen. Ik liet Willem de bak met honingramen zien.
Pak zo´n raam maar eens vast, Willem, dan kun je voelen hoe zwaar het is.
Ik liet Willem zien, hoe de bijen over elk honingcelletje een laagje was hadden gemaakt. Die was sluit de honing netjes af. Net zoals wanneer je de dop op de pot met honing doet.
Om de honing eruit te krijgen, moeten de was-dekseltjes eraf. Daarvoor heb ik een soort kromme vork, die ´ontzegelvork´ heet. Met de vork schep je voorzichtig de dekseltjes eraf en maak je de honingraat open.
Nu kunnen de ramen in de honingslinger.
Dat is een soort centrifuge. Als je aan de hendel draait, gaat de trommel met de ramen ronddraaien en wordt de honing uit de ramen geslingerd. Heel eenvoudig.
Als ik het kraantje van de honingslinger openmaak, loopt de honing er in een dikke straal uit.
De honing gaat door een zeef, zodat er geen wasrestjes in de honing komen. Je ziet, dat ik koud slinger. Je zult het vast weleens op een honingpot hebben zien staan: KOUD geslingerde honing! Alsof dat iets bijzonders is. Zal ik je eens wat verklappen? WARM honing slingeren bestaat niet eens! Stel dat ik de honingraten zou verwarmen. Dan zou de was smelten. Die was zou dan bij het afkoelen weer stollen en dan zou je honing met wasstukjes krijgen. Dat wil niemand, hoor! Bovendien is een imker heel zuinig op de honingramen. Deze ramen worden volgend jaar gewoon weer gebruikt, zodat de bijen niet eerst heel veel energie hoeven te steken in het bouwen van honingramen. Ze kunnen de ramen meteen in gebruik nemen.
Willem vond het interessant, hoor. Hij mocht natuurlijk ook even aan de slinger draaien. Het leukste was het proeven. Daar had hij zich echt op lopen verheugen :-).
Pas om half zes was ik klaar. Hoog tijd om de warme maaltijd klaar te maken. Vreemd genoeg was ik de hele dag bezig, maar heb ik het gevoel niets gedaan te hebben. Dan voel je je moe van het niets doen. Tja. Zulke dagen heb je nu eenmaal er ook bij...
