Ik zou vanmorgen met schoonmama gaan oefenen in het ziekenhuis en was van plan daar tegen tienen heen te rijden. Natuurlijk was er voordien nog van alles te doen :-). Ik wil mijn voorraad groenten en fruit niet laten verpieteren. Daarom stond ik al vroeg een nieuwe voorraad champignons schoon te maken en in plakjes te snijden voor in de droogoven. En daarna kookte ik de eerste paar kilo kroosjes tot moes.
 |
| Zo zien kroosjes eruit. Ze zijn zo groot als walnoten |
 |
| Mmmm. Met rozijnen, kaneel en kluitje boter |
Het idee was, om, als ik weer terug kwam uit het ziekenhuis, de pruimen tot jam te koken, de kroosjesmoes door de roerzeef te halen en ook daar jam van te koken, nog weer een volgende lading champignons te drogen én de overhemden-was te draaien. En vanmiddag kon ik dan meteen de kamer een beurt geven, schoonmama's bed opmaken en koffie, melk en koeken halen. Zo zou alles mooi gereed zijn, om moe morgen te kunnen ontvangen.
Het liep dus anders!
Toen ik in het ziekenhuis aankwam, bleek dat moe vandaag al naar huis mocht!!
Super natuurlijk! Wat een blijdschap. Maar goed. Dat 'naar huis mogen' had natuurlijk de nodige voeten in aarde. We moesten eerst naar beneden, naar de apotheek, om een medicijnenrapport te halen en een voorraad medicijnen voor de komende zes weken.Weer terug op zaal kwam de fysiotherapeut om nog een keer de oefeningen door te nemen, te kijken hoe het lopen met krukken ging én een overdracht op te stellen voor de fysiotherapeut thuis. Daarna wilde de verpleegkundige even met eigen ogen zien, dat ik moe een Fragmin-spuitje kan toedienen. Vervolgens kwam de lunch. En pas dáárna was de 'nalichting', zoals ze dat daar noemen. Grappig woord, nooit van gehoord. Het bleek om het ontslaggesprek te gaan. Alle leefregels werden nog een keer doorgesproken. En als kers op de taart was er uiteraard nog een tevredenheidsonderzoek met minstens 50 items waar moe een cijfer tussen de 1 en 10 aan toe moest kennen.
Hè, hè. We mochten gaan!
Dat was nog een hele toestand. Ma in de rolstoel. De ingeklapte rollator aan de rugleuning. Een tas bij ma op schoot. Een tas aan mijn schouder. En, o ramp, ook nog twee krukken om te dragen. Wat was dat zwaar!! En ik had juist voor de grap op de heenweg de stappen geteld vanaf de parkeergarage tot en met de afdeling. Dat waren er maar liefst 800. Daar gingen we :-).
Buiten overkwam me nog iets heel speciaals. Ik werd ineens op mijn rug getikt: "Hé, ben jij Teunie?" "Ja, dat klopt!" "Nou, ik ben Irene van de GGM." Tssssss. Ik ken Irene online al een jaar of 17, denk ik. Maar we hadden elkaar dus nog nooit in het echt gezien. Wat grappig, dit! Heel speciaal!
Na deze ontmoeting duwde ik verder. Totdat ik vlakbij de parkeergarage een trottoir op moest en die zwaarbeladen kar onmogelijk over het randje kreeg :-(. Gelukkig was er een behulpzame meneer, die uit zijn auto stapte en het even van me overnam!! Ik besloot om moe daar even geparkeerd te houden staan en vast de tassen en rollator naar de auto te brengen en haar daarna te halen. Maar wéér schoot er een aardige meneer te hulp. Hij duwde de rolstoel voor mij de lift in. Echt fijn, hoor!
Na een voorspoedig ritje kwamen we dan eindelijk thuis aan. Ik geloof dat het toen half 3 was, zo'n beetje. Tja, een paar uur laten dan ik had bedacht...een vette streep door mijn planning! Maar niet erg. Moe was helemaal verrast, dat we ook haar sta-op-stoel hadden gehaald. Daar kon ze fijn in gaan zitten.
Ik slingerde snel een was aan, zette koffie, maakte moe d'r bed op. En kijk. Langzamerhand kwam alles nog wel aardig op zijn pootjes terecht.
Terwijl moe lekker uitrustte in haar stoel, maakte ik de pakjes klaar en bracht ze naar de post. Snel haalde ik ook de noodzakelijk boodschapjes. We rekenen op veel koffieklanten, de komende dagen. Dat begon al meteen toen ik thuiskwam. Er zat een broer van Willem op ziekenbezoek. Vanavond gevolgd door een zus en haar man. Kijk. De familie krijgen we er gewoon gratis bij :-).
Wat een feest om moe fijn aan tafel te hebben bij het avondeten. Natuurlijk kookte ik een lekker 'ouderwets prakkie'.
Vanavond moest ik tussen de bedrijven door nog wèl de pruimenjam koken natuurlijk. Ook vulde ik de droogoven met appelringen en bakte ik brood. Sorry, de kroosjes lukten niet meer. Moe was om tien uur echt helemaal op en die heb ik op bed geholpen. Gelukkig ben ik wel gewend om te improviseren met van alles en nog wat. Wat vandaag niet afgekomen is, komt vast morgen wel aan de beurt. Voor nu zijn we alleen maar blij. Toch?! Zó snel?!
