Voordat het zover was, heb ik eerst een slinger aan het huishouden gegeven. We gaan deze maand immers back to basic en doen met wat er is. Ik bakte een simpel bruin brood met sesamzaad en een koektrommel vol Jan Hagel.
 |
| Net uit de oven |
 |
| Aansnijden als de koek nog warm en zacht is |
 |
| In stukjes af laten koelen |
Maar al snel was het half 11 en tijd om te vertrekken. Ik smeerde een paar boterhammen voor onderweg en daar gingen we. Gezellig hoor!
Het was tegen twaalven toen we bij Stella aankwamen voor de ¨Ophaal Experience¨. We keken onze ogen uit. Wat was het druk!! Wat een groot gebouw! En ook nog een grote parkeerplaats! Maar dat parkeren bleek een crime. Voor mij dan. Want ik ben niet zo´n coureur (eufemisme). Ik reed de parkeerplaats op, op zoek naar een plaatsje. Maar ik reed me klem, doordat je niet rond kon rijden, terwijl het niet aangegeven was, dat de weg doodliep. Ook iemand áchter mij reed zich klem. Toen moesten we allebei achteruit rijden (voor keren was het te smal), terwijl er allemaal Stella bussen aan de kant geparkeerd stonden. Het zweet brak me uit! In mijn eigen auto zou ik het al eng vinden. Maar nu, in die caddy, moest het ook nog eens helemaal op de spiegels. Henk stelde voor, om uit te stappen en me aanwijzingen te geven. Goed plan. Adem in, adem uit, en alles kwam goed.
We volgden de rode loper en kwamen binnen. Daar zaten heel veel mensen aan tafeltjes met bekertjes koffie voor hun neus. Ik keek even hoe ´het´ werkte, want er stond niets aangegeven. Het leek me, dat ik eerst maar naar de balie zou gaan om me aan te melden. Dat bleek een goed plan. Ik hoorde namelijk later van mensen aan het tafeltje náást me, dat ze al een kwartier hadden zitten wachten, voordat ze er achter kwamen, dat ze zich hadden moet aanmelden. Dat was dus niet zo handig geregeld.
Afijn. We hadden ons aangemeld, onze bon was klaargelegd en we konden aan een tafeltje plaatsnemen. We zouden ´zo snel mogelijk´ geholpen worden. O ja, we mochten ook koffie met iets lekkers pakken. Dat voelde wel feestelijk.
We keken wat rond en ontdekten, dat het vooral heel druk was, doordat er een groot gezelschap senioren een VIP-rondleiding kregen. Juist kwam hun touringcar voorrijden en dropen al die mensen af.
Bleven nog over: al die mensen aan de tafeltjes. En ook dat waren alleen maar senioren. En ... het was één en al gemopper om me heen. Want ze moesten allemaal zoooooo lang wachten. Eerst mompelden Henk en ik tegen elkaar: ¨Wat een zeurpieten, zeg. Ze hebben verder toch de dag aan zichzelf?¨ Maar wat ik toen nog niet wist, was, dat het wachten inderdaad écht heel lang duurde!
Het gemor werd luider en luider. Heel af en toe werd er een naam afgelezen en sprong de gelukkige op: eindelijk! Een meneer naast ons tafeltje gaf het op. Die vertrok. Eindelijk kwam er een meneer in een wit overhemd. De manager misschien? Hij vroeg aan mensen, helemaal achteraan, of ze soms een afspraak hadden. Ja! Om een fiets op te halen. Maar het duurde zo lang! En, zeiden ze, de andere mensen wachten zelfs nog veel langer! De meneer beloofde te gaan kijken, wat hij kon doen. Hij kwam terug en zei: ¨We gaan nú vanaf híer íedereen helpen!¨ Maar dat was dus achteraan! Ik zei, dat de mensen aan de andere kant al véél langer wachtten. Maar daar ging hij niet op in.
De mensen naast ons hadden een afspraak om half 12. Wij om 12 uur. En het was inmiddels al 1 uur. Eindelijk werd onze naam afgelezen. ¨Ja,¨ zei ik tegen de monteur, ¨leuk dat we mogen. Maar deze mensen moeten eerst! Die hebben een afspraak om half 12 en wij om 12 uur.¨ Het werd uitgezocht en de bon van onze buren was niet in het juiste bakje beland. Zij mochten dus nu eerst. Wij wachtten nog wel even....
Kwart over 1 waren we dan eindelijk aan de beurt. En ook al baalde ik echt enorm van dat lange wachten en was het feestelijke VIP-gevoel totaal verdwenen, toch was dit lang verwachte moment heel leuk. Want daar stond hij dan toch: de prachtige, splinternieuwe e-bike voor Henk! Hij glunderde van oor tot oor. De monteur deed hem voor hoe alles werkte, stelde het zadel en daarna mocht Henk een proefritje doen. Super leuk! We kregen ook informatie over hoe we het beste met de accu om konden gaan. En we zochten een goede extra fietsketting uit. Ziezo. Helemaal compleet!
We hebben de fiets voorzichtig in de caddy geladen en vastgezet met spanbandjes. Zo kon er niets gebeuren. Op naar huis!
Thuis wilde natuurlijk iedereen een rondje rijden :-).
We hebben de fiets ook wel precies op tijd. Want morgen is Henk z´n eerst schooldag. Hij kijkt ernaar uit, maar ziet er ook wel tegenop.
Vanavond heb ik z´n boeken gekaft. Henk schreef de etiketten en plakte de hoekjes. Poeh, wat een stapel!
Daarna hielp ik hem met het inpakken van z´n tas. En nu staat onze laatste brugger dan toch helemaal in de startblokken!
Al met al was het een drukke dag. Want toen ik vanmiddag thuiskwam, moest ik natuurlijk ook de webshopbestellingen nog klaarmaken. En daarna een paar noodzakelijk boodschappen doen. Dat ging streng volgens het lijstje (in het kader van back to basic). Er stond alleen melk op en een pot appelmoes. Appelmoes is iets wat ik normaal nooit koop, maar altijd zelf maak. Veel lekkerder en ook nog eens goedkoper. Maar ik ben helemaal door mijn voorraad heen en heb op het moment ook geen appels liggen. Dus maar een pot gekocht, want ik zou rode kool klaarmaken. Dat kan écht níet zonder appelmoes :-). Ook wilde ik even kijken of er misschien wat afgeprijsd vlees lag. Dat lag er. Totale schade: 14,33. Hiervoor heb ik voor vier maaltijden vlees, 2 liter verse melk en 1 pot appelmoes. We aten verder uit de voorraad: de laatste bbq-worstjes (over van zaterdag), gekookte aardappels, rode kool (heb nog een paar kilo in de vriezer). Als toetje een lekker prutje: een pot volle kwark (stond nog in de koelkast en was al over de datum), een pakje lobbig geklopte houdbare slagroom en een schaaltje rabarber (over van gisteren). Mmm, wat een lekker prutje. Doen met wat er is, maakt je altijd heel creatief :-).
