Vandaag een klein logje om even onze blijdschap te delen. Onze Jan kreeg vandaag het verlossende telefoontje: hij is geslaagd!
Natuurlijk hoopten we daar al op. Maar hoe langer het duurde, dat er gebeld werd, hoe meer de onzekerheid toesloeg. Jan stond er goed voor, toen hij aan de examens begon. En eigenlijk gingen alle examens ook wel goed. Alleen wiskunde had hij totaal verknald, volgens hem. En ja, áls dat nu eens echt een 1 of een 2 geworden zou zijn? Stel dat hij dan tóch gezakt zou zijn? Pfff. Wat duurde het toch lang ;-).
Dat wiskunde was trouwens nog wel een drama-verhaal. Jan is dol op wiskunde en hij stond er ook echt goed voor. Hij had helemaal zijn zinnen erop gezet, dat hij een 8 op zijn eindlijst zou hebben. Volgens hem was dat ook echt nodig voor de studie die hij tzt wil gaan doen. Hij heeft voor geen enkel examen zó hard gewerkt als voor het wiskunde-examen. Ik geloof, dat hij drie proef-examens had gemaakt en die gingen allemaal fluitend. Hij had z´n strategie bepaald en ging vol vertrouwen het examen in. Maar wat gebeurt er? Hij wordt bevangen door de stress. Op den duur was het zó erg, dat hij niet eens zijn opgaven meer kon lezen. Dat heeft dan ook wel weer met zijn dyslexie te maken. Afijn. Hij had zich toch door dat examen geworsteld. Had de hele tijd (drie uur) volgemaakt, plus de extra tijd vanwege zijn dyslexie. Maar hij wist het zeker: dat examen was totaal verknald.
Drie dagen heeft hij lopen chagrijnen. Pffff. Daarna herpakte hij zich gelukkig. Hij dacht, dat hij ondanks dat verknalde examen toch wel zou slagen. En dan zou hij het wiskunde-examen in het derde tijdvak over doen voor cijferverbetering. Zijn vriendin Amarantha, die vandaag óók hoorde, dat ze geslaagd was, had het allemaal voor hem uitgevogeld, wat de regels waren.
Toen we hoorden, dat Jan geslaagd was, waren we natuurlijk heel nieuwsgierig naar zijn wiskunde-cijfer. Nou, daar komt-ie dan: een 8,9!! Ongelofelijk zeg! We hebben er allemaal hard om gelachen en Jan er behoorlijk mee geplaagd :-).
Willem heeft de vlag uitgehangen. Er moest natuurlijk een tas aan. Maar Jan had zijn tas bij zich. Hij werkt namelijk sinds maandag bij Leendert en neemt elke dag in die tas z´n lunch mee. We bonden daarom maar de rugtas van Koos aan de vlag.
Jan kwam vanavond pas met koffietijd thuis. Hij was uit z´n werk vandaan eerst naar Amarantha gefietst om haar te feliciteren. Het is dan ook wel dubbele vreugde zo. Allebei hun VWO-diploma op zak! Willem was zijn moeder gaan halen voor de koffie en we hadden lekkere roomsoesjes. Het was een blij en feestelijk koffie-uurtje.
Na de koffie moest echter éérst die tas vervangen worden. Jan z´n éigen tas moest aan de vlag. De tas, die hij zes jaar lang gebruikt heeft. Die hij van oma Bakker kreeg, toen hij brugpieper werd, zoals alle kinderen altijd een rugtas kregen, als ze naar de Middelbare School gingen. De tas, die we samen kochten bij V&D. Die tas dus :-). En zo kregen we nog een écht, officieel vlagmomentje in de avondzon:
