Even een open deur intrappen: wandelen is gezond. Ja, duhhh! En wandelen is leuk! Althans: dat vind ik. Ik heb altijd graag gelopen. Maar er zijn jaren geweest, dat lopen me niet echt goed af ging. Of liever: dat lopen met echt níet goed af ging.
Ik heb erg getobd met bekkenklachten. Het vervelende van bekkenklachten is, dat ze zo onvoorspelbaar zijn. Zo heb je een dag nergens last van en zo heb je een dag dat elke stap pijn doet.
In de loop der jaren heb ik heel wat af gedokterd. Vooral fysiotherapeuten konden zich regelmatig in mijn klandizie verheugen. Ik bezocht er minstens vier. Allen gespecialiseerd in bekkenbodems. De kijk op bekkeninstabiliteit is in die jaren ook wel gewijzigd. Dus kreeg ik bij fysio A. andere aanwijzingen en oefeningen, dan jaren later bij fysio B. Ik deed dan zo´n serie fysio-sessies. Bij de één was ik na een keer of drie wel klaar, bij een volgende moest ik wel acht keer komen. Ik kreeg saaie oefeningen voorgeschreven. Toegegeven: die deed ik in het begin behoorlijk fanatiek en later best wel minder braaf...
Totdat ik door een lezeres gewezen werd op een manueel therapeut, die nota bene één dag per week gewoon bij ons op het dorp zitting hield. Ik was enigszins sceptisch. Maar ja, als je pijn hebt, wil je wel. Opgelucht hoorde ik bij hem, dat het maar om 1 sessie zou gaan en dat ik géén oefeningen mee zou krijgen. Die ene keer zou genoeg zijn, om mij van mijn klachten af te helpen. Wonderlijk! Maar het bleek écht waar! Stephan kraakte m´n nek en rug en bekken in z´n fatsoen en dat was dat. Sindsdien ben ik pijnvrij en kan ik goed lopen! Een enkel keertje moet ik terug. Eén keer had ik hard mijn hoofd gestoten en daarna was het foute boel. En een andere keer weet ik niet, wat er gebeurd was, maar had ik weer vreselijke pijn. Beide keren heeft hij me in één keer van de pijn af kunnen helpen.
Wat ben ik blij, dat ik nu weer fijn kan wandelen! Ik wandel sowieso bijna elke dag met Ciara. Maar buiten het verplichte rondje met het hondje (nou ja: hónd!), wandel ik ook regelmatig zónder hond. Af en toe ga ik met Willem mee. Maar niet vaak. Hij wandelt bijna altijd ´s morgens vroeg, als ik andere dingen te doen heb. Bovendien mediteert hij graag tijdens het wandelen en dan is het fijner om alleen te zijn.
Vanavond wandelde ik met Henk! Henk heeft vakantie. Op schooldagen fietst hij 60 kilometer. Weliswaar met een e-bike, maar toch. Nu hij wekenlang niet hoeft te fietsen, had hij zich voorgenomen om regelmatig te lopen en te zwemmen, om toch voldoende in beweging te zijn. Hij hoefde dus niet lang na te denken, toen ik na de koffie voorstelde om te gaan wandelen.
Het was niet heel aantrekkelijk om naar buiten te gaan. Het was erg grijs, heel winderig en zelfs een tikkie koud (maar dat vind ik het al snel ;-)). Maar eenmaal buiten, was het eigenlijk heerlijk! En als je kijkt naar de overstromingen in Limburg, dat boffen we maar! Met grijze lucht en al.
We wandelden naar Molenaarsgraaf, waar mijn vriendin Wilma woont. We genoten van de mooie boerderijen en tuinen, waar we langs liepen.
Wilma was thuis en we piepten snel haar tuintje in, om dat ook nog even te bewonderen.
We liepen in een mooi tempo en in drie kwartier waren we weer thuis. Ja, bewegen is fijn. Ja, wandelen is leuk. Ja, buiten zijn is heerlijk! Ik kan het je echt aanbevelen.
