donderdag 15 juli 2021

Een mooi moment op een verder treurige dag

Vanmorgen ging al om 8.15 uur mijn mobiel. Het was Jan z´n wiskundedocent. Hij had een mooi bericht. Jan had maar liefst een 9,6 gehaald voor zijn examen en had daarmee een 9 op zijn diploma binnen gehengeld.

De meneer wilde heel graag dit goede nieuws aan Jan zelf vertellen en dus gaf ik hem Jan z¨n nummer. Later die dag zou de mentor van Jan bellen, om een moment af te spreken, waarop de diploma-uitreiking zou plaatsvinden. Dat zou ergens in de middag worden.

Uiteindelijk werd afgesproken, dat Jan en ik om 14.15 op school zouden zijn. Jan was vlakbij school aan het werk in het huisje van Jaap en Maaike. Toen ik hem daar ophaalde, was hij net hard aan het vloertegels zagen.



Ha, ha, Jan kreeg wel even wat te horen, toen hij in bouwvakkerstenue op school verscheen om zijn VWO-diploma in ontvangst te nemen :-).

Maar ook in z´n haastig afgeklopte kloffie, lukte dat ondertekenen verder prima.



Het was nog even een gezellig en feestelijk moment, daar aan die grote tafel in de docentenkamer. Jan z´n mentor was er, zijn wiskundeleraar, zijn begeleider van de satelietklas en een bovenbouwcoördinator. Er werd achterom gekeken en vooruit geblikt en er kwamen heerlijke taartjes op tafel. 

Mw. H. toverde nog een leuk kadootje voor Jan tevoorschijn. De eerste 5 katernen van Nederlandse literatuur, die Jan in zijn collectie miste. Destijds (na het vierde leerjaar) wellicht achteloos bij het oud papier gedaan, maar nu als kostbare schat in ontvangst genomen. Het kan verkeren ...

Na afloop van dit mooie moment, wat we niet graag hadden willen missen, leverde ik Jan weer op zijn werk af en reed naar de groothandel voor verpakkingsmaterialen.

Intussen had ik gehoord dan Peter R. de Vries was overleden. En uur na uur hoorden we van de steeds penibeler situatie in Limburg. Inmiddels is het daar een complete ramp. Om over de buurlanden nog maar niet te spreken. En als klap op de vuurpijl ook nog eens extreem veel positief geteste mensen. Het hoogste aantal sinds vorig jaar kerst.

Ik werd er echt treurig van.

Vanavond na het eten heb ik me even een poosje terug getrokken in de badkamer. Het warme badwater om me heen voelen en even resetten, zoals ik dat noem.

Soms moet je je best doen, om de pareltjes van de dag te zien. Toch zijn ze er. Altijd. Natuurlijk was er het mooie moment van de diploma-uitreiking van Jan. Maar ook de kleine pareltjes vergeten we niet. Al was het maar die eerste courgette van de tuin, dit jaar. Die belandde in de vulling voor de wraps, die we aten.


Het uurtje haken, vanavond op de bank.


De doneeractie, die ik vanmorgen op mijn FB deelde en waarvan ik zag, dat vanavond -drie weken voor de sluiting!- het benodigde bedrag al binnen was.

Mijn verkleurde poffertpan, die na een kokend bad van water met citroensap en een prop alu-folie, er zowaar weer een heel stuk beter uitzag.




Mijn vriendin, die me appte met mooi nieuws.

Hoe treurig een dag ook kan zijn, er zijn áltijd glansjes te bespeuren!