Het beginnetje van de dag was het enige wat normaal verliep, geloof ik. Ik genoot van de prachtige, ondergaande maan. Heel bijzonder. Jammer van die paar vliegtuigstrepen.
Ik deed de was en beluisterde in de stilte van de morgen een preek over Jozef. Kwart voor 8 schoven we aan de ontbijttafel. En ja hoor, daar kwam de loodgieter zowaar weer voorrijden. Ik dacht, dat ze kwamen om naar een storing aan de CV te kijken. Maar nee, de mannen kwamen wat klusjes in de badkamer doen. Erg leuk. Alleen had ik het liever even geweten. Nu ging het er allemaal zo rommelig aan toe. De spullen die ze nodig hadden, lagen niet klaar enzo. Nou ja. Vooruit. Dat was het begin van de dag om moe van te worden ;-).
Vervolgens wachtte ik op het appje van de molenaar, dat mijn bestelling klaar zou staan. Ik zit al een week te springen om bitterkoekjescakemix. De molenaar zou begin deze week bakmixen gaan maken en die kon ik vandaag halen. Ik had al 12 dozen keurig ingepakt klaarstaan, waar alleen nog maar 1 of 2 pakjes mix bij hoefde en dan naar de post konden. Kon ik de afgelopen weken steeds al vòòr de openingstijd van de molen terecht, nu duurde het maar en duurde het maar. Het was volgens mij al half 12, toen het verlossende appje kwam. Natuurlijk had ik al die tijd niet stil gezeten. Maar het maakte me ongedurig. En daar word je moe van ;-).
Ik reed naar de molen en m´n auto werd helemaal volgepropt. Het paste net. Ik hoopte om 13.00 uur thuis te zijn en dat lukte ook zo ongeveer. Maar juist bij het laatste stoplicht schoot er door me heen, dat de molenaar had gezegd, dat nog niet álle bakmixen klaar waren en dat ik de rest vrijdag zou krijgen. ¨O nee, hè, als nu die bitterkoekjescake er maar bij zit...¨ Het eerste wat ik thuis deed, was de bon controleren. Wat denk je? Geen bitterkoekjescake. Hè nee :-(. Ik appte, dat ik nu juist op die mix heel erg zat te wachten en wanneer die klaar zou zijn. Dat ik er met alle plezier een extra ritje voor over had. Nou ... misschien morgen. Daar had ik vandaag dus even niets aan. Even schakelen maar weer.
Ik besloot om dan maar gewoon zoveel mogelijk pakketjes klaar te gaan maken. In elk geval ook die met paasstolpakketten.
Tussendoor kwam schoonmama koffie drinken. ¨Afstandskoffie¨ buiten. Wel fijn om elkaar dan toch even te zien en te spreken. Al was het op gepaste afstand én had ik niet heel veel tijd. Direct na de koffie was het: doooor! Ook al, omdat intussen ook de schilder was gearriveerd. Hij was wat eerder en kwam de vloer vast schuren. Die moest dus haastjerepje leeggemaakt worden. Zei ik al, dat het een dag was om moe van te worden?
Na het schuren ging de schilder weg en beloofde om half 5 terug te zijn, samen met een maat. Dan gingen ze de vloer verven. De eerste laag. Dat betekende, dat om half 5 alle pakketten in de auto moesten liggen. Maar ... die auto lag nog helemaal vol met mijn bestelling van de molen. Al die zakken en dozen moesten eruit en naar de eerste verdieping gesjouwd worden.
Toen puntje bij paaltje kwam, was er tegen half vijf niemand beschikbaar dan Maria en een vriendin. Met drie vrouwen hebben we minstens 25 balen meel van 25 kilo per stuk naar boven gesjouwd. En de nodige dozen met mixen. En daarna moesten er ook nog eens 35 pakketten naar beneden. Gelukkig waren de schilders er inmiddels en die hebben een handje geholpen. Het zweet droop van m´n lijf. Zei ik al, dat het een dag was om moe van te worden?
Snel haalde ik de laatste was uit de wasmachine en brood en vlees uit de vriezer. In een flits zag ik ook de zak hondenvoer nog op de vriezer. Ook die werd meegegrist. Twee dagen kan ik daar nu niet meer bij.
Willem ging de pakketten naar de post brengen, de schilders gingen aan de vloer beginnen, Hans ging Ciara uitlaten, wij dames kookten heerlijke macaroni. Spitsuur!
Na het eten hadden we een probleem. Ciara zat in de schuur en die was alleen nog van buitenaf te openen. Binnen was namelijk de vloer net prachtig geverfd.
Wat denk je? Nergens een sleutel te bekennen!! Dat leverde minstens drie kwartier gezeur op. Maar gelukkig. De sleutel kwam weer boven water en Ciara kon worden bevrijd om (weer!) uitgelaten te worden. Om de 2 uur uitlaten is echt wel een heel verband!
Er was vandaag nòg iets wat tegenzat: die loodgieters zouden de deur van de douche erin hangen. Maar die paste niet, zeiden ze. De deur was een centimeter of wat te klein. Of de deuropening te groot :-). Wij hadden door de drukte er niet veel aandacht voor. Dat zouden we later wel oplossen. Maar toch jammer, want Willem had al bedacht om dan vanavond eens eindelijk in de douche bij onze slaapkamer te douchen. En nu mochten/konden we die deur niet gebruiken en kon dat feest niet doorgaan.
Maar al vòòr het eten, had Willem bedacht, dat Leendert had gezegd, dat je die deur kon stellen. Dat was dus het eerste, wat hij na het eten ging bekijken. En ja hoor: de deur kon gesteld worden en de post trouwens óók. Het kon helemaal pasklaar gemaakt worden! Een meevaller dus! Al ging ook dit vandaag dus met hindernissen. De badkamer is nu bijna klaar. Zaterdag heeft Willem de dubbele wastafel geïnstalleerd en vandaag kwam ook de spiegel erboven. Hoeven we niet meer naar boven om onze tanden te poetsen en haren te kammen :-). Het is een project in etappes, maar het komt echt wel goed! Vooruit! Dat is dan níet om moe van te worden. Maar heel blij!!
