Waar zal ik beginnen?
Eerst maar eens over m´n pleetje in wording.
Toen we ons huis kochten, zat er in de gang zo´n leuk, oud, boerenpleetje. Met zo´n ouderwetse stortbak en een trekkoord. Onze kleinzoon wijdde dat pleetje meteen maar eens in met het doen van een grote boodschap en kwam vervolgens vragen, hoe de wc doorgetrokken moest worden. Grappig. Hij had nog nooit zo´n trektouw gezien :-).
Bij alles wat er aan ons huis moest gebeuren, wilde ik één ding niet veranderen: dat grappige boerenpleetje. Maar ik ontkwam er niet aan. Het dak moest eraf :-). Bij het veranderen van de verdiepingsvloer, had het dusdanige consequenties voor de plee, dat hij gesloopt moest worden. Nou ja, jammer dan. Dan moest er maar een nieuwe plee komen.
De plee moest echter op z´n beurt wachten. Het was niet heel dringend. Er wás een plee: boven bij de douche. Heel handig was dat niet. Je moest steeds naar boven, als je naar het toilet wilde. Met de kans, dat er net iemand onder de douche stond en je je kak maar op moest houden, zeg maar. Ook was het niet handig als er bezoek was, die van het toilet gebruik wilde maken. Die moest je dan steeds naar boven verwijzen. Toch een tikje gênant.
Het was daarom een flinke vooruitgang, toen het toilet in de badkamer bij onze slaapkamer werd geïnstalleerd. Weliswaar stond die plee er bij als een vlag op een strontschuit (hoe toepasselijk), want de badkamer was nog een bouwput. Maar goed.
Maar nu was dan toch de renovatie van de plee in de gang aan de beurt. Eigenlijk is het officieel het ´klantentoilet´. Het zit namelijk in het zakelijke gedeelte en is ook bedoeld voor de mensen, die een workshop komen volgen. Die kunnen daar gebruik van maken.
Leendert is gisteren begonnen. En na twee dagen ziet het er toch heus alleraardigst uit! Zaterdag wordt de pot opgehangen.
De koffiepauzes gisteren en vandaag waren steeds buiten. We pakken gewoon elk straaltje zon mee. Heerlijk!
Ook Ciara is dan steeds buiten. Vandaag maakte ze kennis met de pony in het weitje naast ons huis. Ha, ha, ze was eerst schijtbang. Maar Maria heeft haar heel geduldig aan de pony laten wennen. En na een poosje durfde ze zelfs naar de pony te blaffen. Van een afstandje :-).Niet dat die pony daarvan onder de indruk was, trouwens.
We vinden het heerlijk, die dieren om ons heen. En we missen uiteraard nog steeds ons ´Arietje´. Ook gisteren en vandaag kwamen er nog meelevende berichtjes en kaartjes. Oh, wat doet dat goed!
Intussen kregen we allerlei adviezen:
¨Neem nooit meer een kat!¨
¨Neem zo snel mogelijk weer een kat!¨
¨Neem weer een kat, maar dan één die totaal niet op Arie lijkt!¨
¨Hecht je nooit meer zó aan een kat!¨
¨Neem een kitten!¨
¨Vang weer een asielbeestje op!¨
Enzovoorts.
Wij waren nog niet direct bezig met een vervolg-kat. Het verlies van Arie was nog zo vers. Maar toch kwam er weer een poes op ons pad. Iemand had een probleem: Ze had een lieve poes van 3 jaar. Daarbij was er ook een hond in huis van 8 jaar. Deze hond is pas ziek geweest en sindsdien accordeert het niet meer tussen poes en hond. De mevrouw was al een tijdje op zoek naar een nieuw thuis voor de poes. Naar het asiel brengen? Nee! Geen optie! Bij iemand brengen, waar ze niet naar buiten kon? Nee! Dat doe je een buitenkat niet aan. Maar toen las ze het verhaal van Arie en besloot ze ons de poes aan te bieden. Wij een troostkat, de poes een nieuw thuis.
We vonden het een heel lief aanbod, maar moesten er ook wel even over nadenken en aan wennen. Dat alles is in een stroomversnelling geraakt, toen Koos z´n sleutelbeen brak. Hij zit nu hele dagen op z´n kamer en mist Arie enorm. Voor hem zou een nieuwe poes echt heel fijn zijn en het zou meteen ook handig zijn. Een nieuwe poes moet stukje bij beetje het nieuwe territorium verkennen. Ze zou dan om te beginnen eerst een weekje bij Koos op de kamer kunnen verblijven.
Lang verhaal kort: vanavond zijn Maria en Jan-Hendrik de nieuwe poes gaan halen.
Ach, wat een schattig diertje!! Totaal anders dan Arie. Arie moest je veroveren en je moest áltijd alert zijn. Ze kon ineens gaan bijten. Dat gaf verder niet. Arie was gewoon Arie. Een getraumatiseerd beestje, waar we van hielden, zoals ze was. Maar Muck, de nieuwe poes, is gewoon direct een kroelkat. Oh, wat kan ik het me voorstellen, dat het echt wel even tranen kostte om zo´n lieve poes over te dragen. Dat doet zeer. We hopen, dat Muck het hier fijn zal hebben. Aan ons zal dat niet liggen!
Eigenlijk was er vandaag nog een prachtig verhaal om te vertellen. Over een omaatje en een oud autootje. Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer. Het is bedtijd. Ik ga de broden uit de oven vissen en m´n ogen maar eens dicht doen.
Truste!
