Er valt ook niet zo heel veel te vertellen vandaag. Er was niet veel te beleven. Wat me vandaag wel weer extra opviel is, dat we in dit huis zoveel méér verbonden zijn met ´buiten´. Wat daar ook wel aan meehelpt is, dat we nu Ciara hebben, die steeds uitgelaten moet worden. Minstens één keer per dag neem ik het uitlaatrondje voor mijn rekening. Vandaag ging ik twee keer. Het is heerlijk om verplicht buiten te zijn. Je maakt het vanzelf allemaal mee: licht, donker, koude, hitte, droogte, regen.
Toen ik Ciara vanmorgen uitliet was het vooral heel grijs. Maar tussen de middag was het een stuk lichter. Ik liep met Ciara naar de wei met de schapen. Ciara liep eerst wat aan de kant te schooien. De schapen stonden ver weg, helemaal bij het hek naar het volgende weiland. Op een gegeven moment zagen ze me lopen. Maar Ciara zagen ze niet. Nieuwsgierig en blij kwam het hele troepje schapen naar me toe gerend. Totdat ze Ciara zagen. Toen stonden ze ineens stil en keken schaapachtig (ja, hoe anders?) en afwachtend naar Ciara. Op dat moment zag Ciara de schapen ook. Ook zij stond stil en ging er zelfs eens bij zitten. Ze keek en keek. En de schapen keken terug. Ik vond het zó komisch! Ciara is nog zó´n echte pup. D´r ene oor hangt nog vaak. En dat maakt haar zo schattig.
Op een gegeven moment had Ciara voldoende moed verzameld om eens heldhaftig naar de schapen te blaffen. Grapjas. De schapen blaatten nog net niet terug :-).
We genoten van een heerlijke lunch. Om de vakantie te vieren en eens een keer ´uit de band´ te springen, waren Willem en Jan heerlijke broodjes gaan halen. Lekker, zo´n verwennerij. We waren maar met z´n vieren en zaten aan een halve gedekte tafel. Op de andere helft stond een bos verjaardagsbloemen van Maaike, waar de lelies net van open waren gegaan. Wat mooi!
Vanmiddag zijn we bewust met de koffie weer naar buiten gegaan. Elk streepje zon en elk snuifje buitenlucht pakken we mee. Het was nogal winderig, maar in een beschut hoekje was het heerlijk. Omdat ik tussen de middag best lang met Ciara gewandeld had, lieten we haar nu even aan haar riem aan een pin in de tuin. Ciara geeft er geen zier om, dat die tuin nog een woestenij is. Lekker graven!!
Vanavond hield onze dominee de (bijna) wekelijkse meditatie, die we online meeluisterden. Aan het begin zaten we in de felle zon en vroeg Willem of ik de mobiele zonwering even voor het raam wilde plaatsen. Toen het afgelopen was zaten we in het donker. Er dreigde een onweersbui.
Wat een gaaf gezicht! We kregen de volle laag. Wim en Geertje wonen hier hemelsbreed maar een kilometer of 10 vandaan en hadden er prachtig zicht op.
De bliksem sloeg vlakbij in.
Wat geniet ik van het buitenleven en buiten leven! Met het weer en de natuur. Daar krijg je nooit genoeg van.
Ik wil in dit korte logje ook nog even dank overbrengen namens Stichting Stéphanos aan alle gulle gevers. In de advertorial die ik vrijdag schreef, vroeg ik aandacht voor een actie voor door de Corona getroffen gezinnen in Malawi. De fondsenwerver van de stichting belde gisteren op, dat er een prachtig bedrag binnen gekomen is, waar heel veel gezinnen mee geholpen kunnen worden. Kijk, daar krijg ik het warm van op deze wat kille laatste april-dag!
Morgen mei! Mijn lievelingsmaand.
PS: Ik krijg al allemaal bezorgde berichtjes over die lelies. Want die zijn giftig voor katten. Ja, dat weet ik. Maar Muck loopt nog niet door ons hele huis. Die ´woont´ nog boven bij Koos op de kamer. Die mag in stapjes steeds een groter stuk huis ontdekken en zo aan het huis en aan onze stemmen en aan ons wennen. Ze kent nu Koos z´n kamer en daar staat regelmatig de deur open, zodat ze ook op Maaikes kamer kan komen en op zolder. De zolder vindt ze het fijnst. Daar staan spullen waar ze achter kan kruipen. Muck is best verlegen. We geven haar de tijd!
