Toen we net koffie wilden gaan drinken, kreeg ik het voor elkaar om TWEE keer een kopje om te stoten. Ik weet genoeg: ik ben gewoon moe. MOE! Met allemaal hoofdletters. En dat is ook niet zo gek.
Op het logje van gisterenavond heb ik ontstellend veel reacties gehad. Via het gastenboek van de shop, per e-mail, via whatsapp, via FB. Het waren stuk voor stuk lieve en mooie reacties. Het deed me goed, maar tegelijkertijd overrompelde het me ook wel. Na de derde reactie in mijn gastenboek ben ik trouwens maar gestopt met publiceren. Veel reacties waren namelijk heel persoonlijk en hoeven niet zo nodig openbaar gezet te worden.
Ik kreeg ook een telefoontje. Van de schrijfster van de reactie waar het allemaal mee begon. Ze vertelde me, dat ze het bij nalezen toch niet een juiste reactie vond. Het was er soort van uitgeschoten, voordat ze er erg in had. Dat kan. Dan hebben we allemaal weleens, denk ik. Toch is het niet erg geweest. Het heeft reflectie veroorzaakt en dat is goed.
Maar nu ben ik dus vooral heel moe. Emoties maken sowieso moe. Daarbij komt, dat ik vanmorgen totaal niet uit de voeten kon vanwege verschrikkelijke bekkenpijn. Waarschijnlijk heb ik me gisteren een keer verstapt, ofzo. Ik kon vanmorgen amper mijn bed uitkomen.
Na de lunch ben ik een poosje gaan liggen. Plat op mijn rug. Soms helpt dat bij mij als ik bekkenpijn heb. En gelukkig hielp het vandaag ook. Vanmiddag kon ik zowaar weer uit de voeten.
Maaike was een dag vrij en samen met Maria heeft ze heel veel ingepakt. Dat was fijn, want nu kon ik nog aardig wat pakketten samenstellen, die ik zó uit de schappen kon halen.
Voor het avondeten heb ik kliekjes opgewarmd. Dat kostte weinig moeite en zo kwam de koelkast ook mooi leeg.
Ik ga niet veel meer doen vanavond en eens op tijd naar bed.
