Ciara heeft sinds kort ontdekt, dat er langs de waterkant vaak zoetwaterkrabben liggen. Ze is er dol op. Maar wij vinden het maar niets, als ze die scherpe beesten opknaagt en zorgen ervoor, dat ze ze niet te pakken krijgt. Vanmorgen had ik er echter niet direct erg in, dat ze wat langer bij de waterkant snuffelde. Totdat ze triomfantelijk met een krab in haar bek uit het riet tevoorschijn kwam. Ieuw. En ja, ik krijg haar zo´n trofee echt niet uit haar bek. Dus besloot ik dat ze deze ene maar op moest knagen en dat ik verder op zou letten, dat ze niet nóg een keer in het riet op zoek ging.
Terwijl Ciara verheerlijkt op haar buit lag te knagen, zag ik dat in de berm het klaverfeest begonnen was. Zo mooi om steeds een andere soort bloemen in bloei te zien komen. Het fluitenkruid is op z´n retour. Ik zie nu boterbloemen, smeerwortel én klaver!
Thuis gekomen ben ik hard aan de slag gegaan in de webshop. Het was vandaag inpakdag: Maria en Gerwin hebben samen de hele dag staan inpakken. Zelf ging ik weer pakketten klaarmaken. Ik was extra gemotiveerd, want als ik flink zou doorwerken, zou ik aan het eind van de dag de achterstand ingelopen kunnen hebben.
En, YES!! Dat is gelukt!! Na twee maanden ploeteren is de orderhoos weggewerkt. Dat is een heerlijk gevoel.
Ik besloot mezelf te trakteren op een heerlijk bad :-).
Vanavond was het de avond van de wekelijkse meditatie. En terwijl ik zat te luisteren, voelde ik mijn been steeds harder schrijnen. De afgelopen dagen had ik dat wel vaker gevoeld. Ik dacht, dat het bijensteken waren. Ik was maandag namelijk verschillende keren in mijn benen gestoken, toen ik met de bijen bezig geweest was. Maar ineens ging ik twijfelen. Dit voelde toch anders....
Na de koffie maar eens een inspectie gedaan. En jawel, mijn vermoeden klopte: er zit weer een akelige aderontsteking. Een jaar geleden heb ik daar flink mee getobt. Ik hoop, dat het nu niet zo uit de hand loopt als toen.
Ik besloot meteen maar Hiroduid op te snorren. Dat is zalf, die helpt bij aderontstekingen. Hoewel er mensen zijn, die denken, dat het suggestie is, heb ik er toch in het verleden wel baat bij gehad. Ik dacht, dat er nog wel een tube in de ehbo-bak moest zitten. Ja, ik vond er één. Nog helemaal dicht. Alleen een jaartje over de datum. Nog een tube van mijn vader, nota bene.
Ik heb gesmeerd en ben met mijn been omhoog gaan zitten. Morgen maar even de huisarts bellen. Ik vrees dat ik weer bloedverdunners mag gaan spuiten. Zo geen zin in :-(. Maar ja. Niets aan te doen. De geschiedenis herhaalt zich.
