Als ik last heb van uitstelgedrag, is dat bijna altijd omdat er een hoop losse eindjes liggen te wachten. Die stapelen zich stiekem op en op den duur draag je ze ongemerkt bij je als een loden last. Met uitstellen maak je de boel alleen maar erger, dus gewoon: beginnen!
En zoals dat altijd gaat met iets wat je voor je uit schuift: als je er eenmaal aan begint, valt het allemaal reuze mee. In een sneltreinvaart vloog ik er doorheen. Wat mailtjes beantwoorden, wat betalingen doen, wat dingen plannen, uitzoeken, regelen, bestellen. Dat soort dingen. Opgelucht liep ik om half 11 naar beneden. Alle dingen waar het bloed uitliep, waren opgelost.
Maaike was intussen ook beneden. Zij had eerst eens lekker uitgeslapen. Dat mag wel, na 8 dagen achter elkaar gewerkt te hebben! Energiek vroeg ze: zullen we weer wat gaan inpakken of zo? Leuk en lief bedoeld, maar vandaag had ik geen shop-dag, maar een was-dag op het programma staan. Of liever: een strijk-dag. Ik klapte daarom mijn strijkplank en m´n kruk uit en ging nog even een poosje aan de strijk.
Totdat het tijd was om naar de manueel therapeut te gaan. Ik was er best een tikje nerveus voor, hoor. Weer zo iemand, die van alles wil weten en aan aan je lijf gaat zitten. Maar goed, alles voor het goede doel. Ik wil zó graag van mijn bekkenpijn af.
De manueel therapeut ging compleet anders te werk dan de bekkenbodemtherapeut. Hij hoefde maar heel weinig van me te weten. Hij bekeek mijn rug van boven tot beneden en vroeg, of ik, misschien al lang geleden, een ongeluk had gehad, waarbij ik op mijn hoofd terecht gekomen was. Jazeker! Toen ik een jaar of 11 was, fietste ik tijdens een vakantie een steile hucht in Rhenen af, toen de ketting van mijn fiets liep. Het was een fiets met een terugtraprem en ik kon dus niet meer remmen. Mijn zus Maaike zat bij me achterop. Steeds harder en harder ging het. Op den duur ging ik slingeren, totdat we tenslotte heel hard vielen. Mensen die het zagen gebeuren verleenden eerste hulp. Wat waren we gehavend, Maaike en ik! Maar waar Maaike eraf kwam met enkel schaafwonden, had ik een groot gat in mijn hoofd en een wond aan mijn kin. Ik moest naar de eerste hulp om alles te laten hechten. Er zijn toen minstens 12 hechtingen in mijn hoofd en 2 in mijn kin gegaan. Toen ik dit in het kort verteld had, vroeg de therapeut, of ik misschien ook regelmatig last heb van hoofdpijn. Jazeker! ¨Precies,¨ wist de therapeut, ¨dat is allemaal het gevolg van dat ongeluk.¨ Ok?! Dit is best typisch. Vorig jaar heb ik namelijk te kampen gehad met ontstekingen in mijn verhemelte. Toen ik uiteindelijk een voortand moest laten verwijderen bij de kaakchirurg, was deze dezelfde mening toegedaan als de manueel therapeut: die ontstekingen waren een gevolg van (heel) oud letsel naar aanleiding van een ongeval. Raar, dat zoiets dan 40 jaar na dato ineens zó terugkomt!
Lang verhaal kort: de therapeut kraakte mijn nek. Ieuw! Eerst de ene kant, daarna de andere. Vervolgens masseerde hij nog twee nekspieren los en dat was het voor vandaag. Volgende week gaat hij aan mijn bekken werken. En ik kreeg het uitdrukkelijke advies om elke dag minstens anderhalve liter water te drinken. Dat advies had de bekkenbodemtherapeut ook al gegeven en volg ik bloedserieus op :-). De manueel therapeut vond het trouwens geen enkel probleem, als ik ook nog bij de bekkenbodemtherapeut bleef. Dat bijt elkaar niet. Prima. Dan zetten we gewoon breed in.
De therapeut had gezegd, dat ik pijn kon krijgen, of juist ontspanning zou ervaren. Eerst kwam de ontspanning. Ik heb vanmiddag een uur lang diep en ontspannen geslapen! Daarna kwam de pijn. De aanhoudende, brandende bekkenpijn, maar ook wat last van mijn nek. Ik moet zo rustig mogelijk doen en niet teveel willen en moeten de komende dagen. Oeps. Dat is echt een opgave voor me! Maar ik doe mijn best.
Het was tijd om nog andere losse eindjes weg te werken. Of liever: om voorraad weg te werken. Ik wil schoon schip maken, zodat de vriezer weer eens leeg komt. Er zaten nog wat spareribs in, die ik vòòr de zomer had gekocht voor op de bbq. Maar we hebben niet vaak de bbq aan gehad en de zomer loopt al aardig op z´n eindje. Ik bedacht, dat ik ooit een recept gezien had van spareribs uit de slowcooker en dat leek me wel wat. Ik googlede wat en vond een recept wat me wel lekker leek: https://www.culy.nl/recepten/culy-homemade-spareribs-uit-de-slowcooker-met-pittige-barbecuesaus/ Alle ingrediënten ervoor had ik in huis, behalve Sriracha. Nooit van gehoord! Maar je kunt het vervangen door een ´pittige saus´, dus nam ik gewoon sambal. Daar zijn we hier wel dol op. De spareribs gingen met alle ingrediënten in de slowcooker en al snel verspreidde zich een heerlijke geur.
Daar had ik verder geen omkijken meer naar :-). Maaike was nog steeds beschikbaar om me te helpen en we gingen gezellig samen de webshop-bestellingen klaarmaken. Het is echt een genot om te doen, nu alles opgeruimd en aangevuld is! Sowieso heb ik er altijd plezier in, om de pakjes klaar te maken. En Maaike al niet minder. Echt leuk om zo samen te werken.
We waren lang voordat ik naar het postkantoor moest al helemaal klaar en dus schoof ik nóg maar weer even achter de strijkplank. Ik was nog niet door m´n strijkberg heen ;-). Maaike maakte intussen een flinke pan spercieboontjes schoon. En om half 5 waren we allebei klaar om naar het postkantoor te gaan.
Bij thuiskomst ging ik de keuken in om voor de maaltijd te zorgen. Hoewel ik zelf geen/nauwelijks vlees eet, vond ik de spareribs echt heerlijk geuren en er ook lekker uitzien. In mijn enthousiasme stuurde ik Willem alvast een digitaal voorproefje van wat hem te wachten stond :-).
Het werd weer een lekkere en gezellige maaltijd. Ik had rijst en spercieboontjes bij de spareribs en weer een fruitsalade toe.
 |
| Meloen, banaan, witte grapefruit, rode grapefruit. Wat een rijkdom! |
Maaike trakteerde vanavond bij de koffie op taart. Het schip met dubbeltjes was bij haar weer binnen gevaren :-). Tja, dat mag je best vieren, hoor :-)
