Tussen de middag bakte Maria wafels voor de lunch. Dat was smullen :-).
Vanmiddag ging moe een poosje naar Willem z´n zus. Dat kwam mooi uit, want ik moest vandaag de kookrubriek voor Terdege weer verzorgen. Ik ben daar normaal gesproken altijd wel een paar uur heel geconcentreerd mee bezig en heb dan het liefst niemand om me heen. Omdat ik er vandaag niet zo heel veel tijd voor zou hebben, had ik al wat voorwerk gedaan. Bovendien had ik een niet al te ingewikkeld recept bedacht én ik had mijn eigen privé-fotograaf: Willem zou de foto´s maken. Super! Want dan kon ik in één ruk doorwerken in de keuken.
Het ging fantastisch! Terwijl Maaike en Maria voor mij de webshopbestellingen naar de post brachten en Willem alvast wat productfoto´s maakte, ging ik aan het kokkerellen. Ik maakte witlof-peer taartjes.
Om half vijf waren we klaar en we hadden afgesproken om moe om half zes bij mijn schoonzus op te halen. We besloten om nog even een uurtje iets leuks met de meiden te gaan doen. Laten we eens gek doen en een terrasje pakken! De meiden wisten niet hoe ze het hadden. Een terrasje pakken? Dat is iets wat we nu werkelijk nooit doen. Maar het is dan ook vakantie en we gaan niet weg. Dus...Daarom :-)).
Giechelig en een tikje uitgelaten streken we even later op het terras van Hotel Kinderdijk neer. Hemelsbreed misschien drie kilometer van ons huis vandaan. Dat is dus met recht toeristje in eigen omgeving spelen.
Er was niets te beleven op het terras. Maar we kwamen er wel achter waarom dat was...
Er kwam een aardig meisje onze bestelling opnemen. Dat ging nogal stuntelig, want eerst dacht ze het wel te kunnen onthouden (vier drankjes), maar toen ik zei, dat we er graag ook een taartje bij wilden bestellen, leek het haar beter om het in haar digitale notitieblokje te zetten. Dat apparaatje leek het eerst niet te doen, maar later toch weer wel. Er was keuze uit drie soorten taart. Maaike en Willem kozen voor chocolade-truffel, Maria sloeg over en toen het meisje zei, dat ik ook voor een bordje met van alle drie de soorten een stukje kon kiezen, koos ik dát. Dan kon ik dat delen met Maria (we hadden allebei niet heel veel trek). Het meisje deed allerlei pogingen om onze taartkeuze in haar apparaat te zetten, maar dat mislukte en ze besloot dat ze het wel kon onthouden.
In afwachting van onze bestelling genoten wij van de zon, van de schepen die voorbij voeren, van de luxe van zomaar op een terrasje vakantie vieren, van elkaar.
Wij wilden niet klagen, want het meisje deed echt haar best. Maar...wij begrijpen nu, waarom er verder geen gasten op het terras zaten (en er binnen ook maar 1 tafel bezet was). Helaas. Je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben om te zien, dat dit restaurant het echt niet gaat redden. Jammer hoor, van zo´n mooi plekje met vanouds een goede naam :-(.
Afijn. We vonden het evengoed heerlijk, om een uurtje vakantie gevierd te hebben :-).
We haalde moe op en ik ging het avondeten klaarmaken. We aten de witloftaartjes, aardappeltjes en een tartaartje. Lekker hoor.
Buiten zaten onze cavia´s en konijntjes ook aan de witlof. Ze deelden één stronkje met z´n vieren :-). Daar kan een mens nog wat van leren: eerlijk zullen we alles delen.
Vanavond heb ik nog maar een poosje aan mijn haakwerk gezeten. Ik heb op dit moment maar één handwerkje onder handen en dat is juist oersaai. Lekker om je hoofd leeg te maken, maar tegelijkertijd domweg slaapverwekkend. Ik moet nog maar eens wat uitdagenders opzetten.
Morgen gaan bij moe de krammen eruit en dan hoopt ze morgenavond weer naar haar eigen huis te gaan. Het zal best even wennen zijn, uit de drukte in de stilte. Maar ja. Er is voor alles een tijd. En voorlopig ga ik sowieso elke ochtend haar anti-trombosekous aantrekken en haar even helpen met opstarten. Ook helpen we nog een poosje met de warme maaltijd enzo. Het is dus niet zo, dat moe er meteen helemaal alleen voorstaat. Dat zou ook nog wel te hoog gegrepen zijn. Maar hopelijk kan ze in de komende tijd de draad toch weer zo goed en zo kwaad als het gaat oppakken....
