Gisteren hadden we een bijzondere en gedenkwaardige zondag. In onze gemeente, maar ook in ons gezin. En zodoende had ik vanmorgen nog veel gedachten hierover. In de stilte van de maandagmorgen bedacht ik hoe ik vorm moest gaan geven aan de taak, die, hoe dan ook, op me ligt. Ik koos ervoor om vandaag dan maar veel aan de was en de strijk te gaan doen. Dat bracht verschillende voordelen: ik kon tijdens dit werk mijn gedachten laten gaan én de wasberg en strijkmand laten slinken én profiteren van het prachtige zomerweer, wat niet lang meer aanhoudt (als de voorspelling klopt).
En dus ging om 5 uur de wasmachine aan.
Terwijl ik me achter de strijkplank zette, dacht ik de (zwerf)kat te horen. Normaal komt hij een paar keer per dag langs en af en toe krijgt hij wat van ons. Dat krijgt hij meestal in een bakje, binnen. Maar nu was er een bakje kattenbrokjes buiten op de deurmat blijven staan. En ik hoorde dat bakje maar schuiven en schuiven. Nee, zoveel herrie maakt een kat niet. Dat doet een egel. Hoe krijgt zo´n beest het toch weer gevonden!
Om 8 uur deed ik m´n mantelzorgtaakje bij moe. En zo lukte het me, om na een wat slome start, toch in een bepaald werkritme te komen en was het goed, om bezig te zijn.
Sinds zaterdag heb ik gelukkig nauwelijks bekkenpijn. Wat bijzonder! Ik kon gisterenochtend zelfs lopend naar de kerk. Daar keek ik al zolang naar uit. Ik vind er niets aan om met de auto te gaan, terwijl Willem dan met een aantal kinderen loopt. Na de dienst vinden we het fijn om nog even samen na te praten. Maar als je dan op verschillende momenten thuiskomt en direct opgeslokt wordt door het koffierondje, de kinderen enzovoorts, dan komt dat napraten pas veel later en is het allemaal niet ´vers´ meer. Maar gisteren kon ik lopen! En ook vandaag had ik nagenoeg nergens last van. Ik ben er zó blij mee!
Vanavond na de koffie stelde ik Willem voor om samen een ommetje te maken. En ook dat lukte zonder pijn en zonder moeite. We liepen samen, in de vallende avond, naar de ´eerste brug´, zoals we die hier noemen. Het was prachtig en we hadden de tijd en de gelegenheid om nog weer eens van hart tot hart met elkaar te praten.
Thuis gekomen maakten we nog een poosje muziek. Willem achter de piano, Maaike op d´r cello en dan samen zingen. Zo was de nuchtere maandag tóch nog zo nuchter niet.
