vrijdag 4 juni 2021

Cijfertjes

Op vrijdag werkt Willem voor Eenvoudig Leven. We hebben een gedeeld document, waarin ik doorheen de week opschrijf, wat Willem op vrijdag kan doen. Dat zijn allerlei dingen, die ik niet kan, of waar Willem gewoon veel beter in is. Zo maakt hij bijvoorbeeld altijd de nieuwsbrieven, zet nieuwe artikelen in de webshop, maakt foto´s van producten, haalt spullen op, brengt spullen weg enzovoorts.

Toen we vanmorgen aan het ontbijt zaten, bespraken we de to-do-list van deze dag. Willem zou eerst een bestelling weg gaan brengen en spullen op gaan halen bij een leverancier. Hij hoopte vòòr de koffie terug te zijn. Intussen zou ik dan Ciara uitlaten. Daarna konden we fijn héél véél producten in de webshop gaan zetten. 

Leuk bedacht. Maar het liep anders. Willem vertelde terloops, dat hij een mailtje van de boekhouder had gehad met een paar vragen, die we moesten beantwoorden. Dat had wel urgentie, dus zouden we na de koffie eerst samen in de administratie duiken. Yes! Mijn lievelingswerk. O nee, toch niet ;-). Ik houd helemaal níet van al die cijfertjes. Maar ja. Wat moet, dan moet. En als we het samen doen, is het alvast minder erg.

Maar eerst aan de wandel met Ciara. Ik maakte onderweg wat foto´s van de bloeiende waterlelies voor een meneer. Wat zijn ze mooi!




Toen ik ongeveer halverwege was, stond er ineens een hond achter Ciara. Hé leuk! Dat was Roy! Die hadden we al een tijdje niet gezien. Roy is een heel lieve goedzak van een hond. Het perfecte speelmaatje voor Ciara, die nogal dominant is. Roy laat het toe, als Ciara de baas wil zijn. Hoewel ze allebei aangelijnd waren en we langs de kant van de weg stonden, konden de honden toch wel even wat met elkaar spelen. Ciara komt haast nooit met andere honden in aanraking en ze vond het echt heel leuk en heel spannend. D´r staart bleef maar zwiepen :-).



Na een tijdje moest het vrouwtje van Roy verder, want ze zou bezoek krijgen. Ik liet ze dus vòòrgaan op het bruggetje en bleef met Ciara wachten, tot Roy uit het zicht was. Compleet afgeknoedeld ging Ciara in het gras liggen. Ze was bekaf.

Na een poosje uitrusten, liepen we terug naar huis. Elke dag maken we hetzelfde rondje. Maar elke dag is het anders. Leuk, hoor!

Ik was nog maar net thuis, toen Willem binnenstapte. Het was precies koffietijd. 

Na de koffie gingen we dus maar aan de slag met die cijfertjes. Willem nam een paar vragen voor zijn rekening en ik één. Er was nog heel wat werk aan verbonden. Willem moest documenten opvragen en ik miste bepaalde specificaties, waar ik voor bellen moest naar een instantie. Daar gaat veel tijd inzetten. Eerst een heel keuzemenu doorlopen. Dan je verhaal doen. Dan wachten. En tenslotte kun je gelukkig wel de benodigde gegevens krijgen, maar worden ze alleen per post verzonden. Daar gaat dus minstens een dag overheen. Later bleek, dat ik hetzelfde geintje nog een keer moest doen, maar dan van een ander jaar. Intussen had Willem meer geluk. Die zou de gegevens, die hij nodig had, per mail toegestuurd krijgen. Nou ja. Lang verhaal. Het eind van het liedje was, dat we er tot de lunch mee bezig waren. De positieven kant van het verhaal was, dat ik tussendoor meteen weer een inhaalslagje deed. Elk papier wat ik in handen had en wat niet meer echt nodig was, ging meteen op de stapel voor de papiercontainer. Inclusief mijn agenda van 2020 en van 2019. Hup, weg ermee. Er verdween een leuk stapeltje. 


Terwijl ik naar de container liep, kwam ik nog weer een klusje tegen, wat ik al langer wilde doen, maar waar ik niet aan toekwam. Ik had bedacht, dat, als ik het bagagewagentje met onze tent precies een kwartslag zou draaien,  ik dan genoeg ruimte zou hebben om de containers in dat hoekje te kunnen stallen. Heel wat beter, dat het plekje waar ze nú staan (voor ons slaapkamerraam). Ik riep Maria, of ze even wilde helpen. Maar we kregen het karretje niet omgedraaid. Het stond met een lekke band en ook nog eens in een laag grind. Ik riep Willem er bij. Van het één kwam het ander. Willem verwisselde het bandje (we hadden een reserveband) en zei, dat ook de dissel van het karretje kon. Dan zou alles perfect passen. Hé, dat wisten we niet. Nou fijn! Kijk, weer een inhaalslagje. Langzaam maar zeker, wordt het steeds netter.

Er verdween vandaag ook nog weer een plastic tas met oude kleding. Dat ging bijna vanzelf, toen ik winterjassen van de kapstok haalde, om die te wassen.

Maar goed. Het was vandaag toch vooral een dag van cijfertjes. Die vragen van de boekhouder hielden ons ook vanmiddag nog wel even bezig. Want de ene vraag, lokte weer een andere vraag uit. En verder hadden we nog wel wat ander administratie-werk: een offerte opvragen, wat facturen betalen, een betalingsherinnering sturen, mailtjes beantwoorden enzovoorts. Wat glipt zo´n dag toch zomaar door de vingers!

We hadden koffiepauze met een heerlijke verrassing. Koos z´n vriendin deed vandaag examen (ze wordt bakker) en ze kwam een paar van die prachtige examen-werkstukken langs brengen. Wat een bof!



Maria en ik maakten de bestellingen klaar en gingen lekker vroeg op stap naar de post. We wilden daarna nog even boodschappen doen. Heerlijk als alles weer in huis is!

Ik maakte Surinaamse bami klaar. Dat lust iedereen heel graag. De pannen waren dus snel leeg ;-). Onder het eten vroeg Maaike: ¨Wie gaat er straks mee? Ik trakteer op een ijsje als toetje.¨ En zo kwam het, dat we na het eten met 6 man naar de ijsboer reden. Mmmm! Ik nam amarena-ijs en mango-ijs. Verrukkelijk. Er vielen inmiddels een paar dikke druppels, maar die dikke buien, die voorspeld waren, bleven hier uit. Er viel nèt genoeg, om niet te hoeven gieten.

Net heb ik nog een paar kamerplanten in grotere potten gezet en wat stekjes opgepot. (Toch nog weer een slagje, aan het einde van de dag :-)). Nu maar even de ogen dicht. De dag was lang genoeg.