Een groene specht
Maandag had ik hem zien vliegen, die mooie, gekleurde vogel!
Dinsdagochtend, toen ik Ciara uitliet, kwam ik hem opnieuw tegen. Helaas ... dood! Daar lag hij, in al zijn kleurenpracht, aan de kant van de weg :-(.
Een groene specht.
Ik maakte mijn wandeling met Ciara af, zocht een doosje op en pakte een paar wegwerp handschoenen. Maaike wilde mee. Die was ook nieuwsgierig naar dat mooie diertje.
Ik pakte de specht op. Hij was nog prachtig in tact. Maaike en ik verbaasden ons meteen over de enorm lange tong. Wat een joekel! Die tong heeft de specht nodig om insecten mee tussen boomschors vandaan te halen. Ik zag een beetje bloed in zijn bek. Daaruit maakte ik op, dat de specht wellicht tegen een auto aangekomen was en door de klap is gedood.
Ik besloot de specht mee naar huis te nemen, zodat we hem goed konden bekijken. We liepen langs onze overburen aan de andere kant van de Graaf. Die wilden wel even kijken, wat we in dat doosje hadden. Ook zij waren verbaasd over die lange tong.
Thuis heb ik een filmpje gemaakt voor Willem en Marinus, onze kleinkinderen.
Daarna legde ik de specht in een zak in de vriezer voor een eventuele belangstellende, die hem nog zou willen zien.
´s Middags appte Jan een foto van de specht naar een schoolvriend, die fervent vogelaar is. Die stuurde de foto op zijn beurt weer door, naar een andere vogelaar. Van het één kwam het ander. Het eind van het verhaal is, dat ik een appje van iemand kreeg, of ik de specht misschien nog had en of ik hem af wilde staan. Het Natuurhistorisch Museum Rotterdam wilde hem graag hebben, om hem op te zetten. Natuurlijk wilde ik dat! Helemaal goed. Zo krijgt hij tenminste een mooie bestemming. Anders had ik hem binnenkort begraven.
Vanavond is de specht opgehaald. Het is een mannetje, vertelde de jongeman, die hem kwam halen. Dat kun je zien aan de rode vlek onder de snavel. Leuk hoor. Weer wat geleerd.
De tuin
En verder was ik druk met de tuin. Gisterenavond gingen we bij Willem z´n vader op bezoek en kwamen pas kwart voor 11 thuis. Dat was natuurlijk te laat om de tuin nog te gaan begieten. Ik bedacht daarom om dat vanmorgen vroeg te gaan doen.
Om kwart over vijf was ik buiten. Het was heerlijk. Om me heen was er stilte. Er waren alleen wat boeren-geluiden. De boeren zijn op dit moment alleen maar bezig met gras, gras, gras en met gras. De meeste boeren houden zich aan de zondagsrust. Maar vanaf zondagavond 11 uur gonst het in de polder. Dag en nacht rijden ze af en aan. Maaien, schudden, ruggen, rapen, persen ... Door het koude en natte voorjaar hadden de boeren tot nu toe op z´n best één snede en die is veel natter dan normaal in de balen gegaan. Ze zijn dus bezig met een inhaalslag. Zoiets als wat ik in m´n huishouden doe ;-).
Afijn. Ik begoot m´n bloemen en planten. Dat was met een twintig minuten wel bekeken. Maar daar bleef het niet bij ... Van het één kwam het ander. Voordat ik er erg in had, was ik tweeëneenhalf uur verder en appte ik naar mijn vriendin:
Volgens mij ben ik officieel verslaafd. We waren gisterenavond weg en daarom moest ik vanmorgen vroeg alles begieten. Alleen maar gieten dus. Tweeeneenhalf uur later: alles begoten, muntplant opgepot, phacelia uitgeplant, sla gezaaid, rucola gezaaid, pompoen gezaaid, bijen-controle gedaan, zoveel mogelijk gras en zooi tussen de tegels vandaan gehaald, zodat het met de groene container mee kon. 🤣🤣🤣
Die phacelia, die ik heb uitgeplant, zijn van die moestuintjes van Albert Heijn. ¨Dank u, Sinterklaasje Albert Heijntje!¨ Het was een monikkenwerkje om de dunne plantjes uit elkaar te halen. Het was bijna een chirurgische ingreep ;-).
Hopelijk slaan ze aan. Langzaam maar zeker komt de bloemenpunt wel vol.
Na het ontbijt deed ik mijn dagelijkse wandeling met Ciara. Wat was het geweldig om op deze zomerochtend te wandelen.
Ik zag een Meerkoetenpaartje met twee nog heel kleine jongen. Vast een tweede leg, denk ik. I
Het lukte niet zo goed om een mooie foto te maken. Ik zag haast niets op m´n schermpje in het felle zonlicht.
Op de Hofwegen, waar we wonen, groette ik een buur, die al vroeg in de zon zat koffie te drinken. Even verderop was ik blij een buurman te zien, die corona heeft en gelukkig een beetje opkrabbelt. Weer iets verderop was een buurvrouw onkruid uit het grind aan het verwijderen. Ik rook het al: ze spoot met azijn! ¨Fijn, dat u azijn gebruikt,¨ zei ik en we wisselden even wat zinnen. Langzaam maar zeker burgeren we hier helemaal in. Echt zo fijn!
Inhaalslag
Natuurlijk moest ik vandaag van mezelf ook nog wat doen aan de inhaalslag. Heel veel is het niet geworden. Eerst moest ik namelijk heen-en-weer naar de molen voor de wekelijkse bestelling. Daarna moesten de orders klaargemaakt worden. En tussendoor heb ik steeds de wasmachine gevuld. Ik wilde natuurlijk profiteren van het lekkere weer en al m´n was buiten drogen. Toch heb ik een piepklein werkje gedaan: losse sokken uitgezocht. Gisteren was ik er al mee begonnen. Ik had dan ook drie volle bakken! Schaam. Dat is dus van anderhalf jaar losse sokken maar ´even´ in een bak gooien, om ze ´later´ bij elkaar te zoeken. Nou ja. De kinderen hebben in elk geval héél véél sokken nu. Ha, ha. En de hoeveelheid losse sokken is verminderd naar anderhalve bak. Steeds maar wat bij elkaar zoeken. Wat er overblijft gaat in de textielcontainer. En dan beter bijhouden, he ;-).
Gisteren heb ik trouwens wel mèèr inhaalslagjes gedaan. Dat kwam, omdat Maria lekker heeft meegeholpen. We hebben drie grote bakken glas naar de glasbak gedaan en drie zakken kleding naar de kledingcontainer. Ook hebben we de schoenenkast in de schuur uitgezocht. Ik probeer maar niet te denken, aan alles wat nog móet. Ik doe gewoon elke dag een inhaalslagje :-). Heel veel slagjes bij elkaar, is één grote!
