Vanmorgen heb ik mezelf in de hoogste versnelling gegooid, om m´n werk af te hebben, voordat ik weg zou gaan. Het zat nog even tegen met de wasmachine. Die heeft steeds kuren en dan pompt hij het water niet af. Soms gaat het 10 keer goed en dan ineens is het drie keer achter elkaar feest. Ik kan niet ontdekken, waardoor het komt. Het pomphuis is helemaal schoon, dus daar ligt het niet aan. Nou ja, ik moet er een keer een monteur naar laten kijken. Voor nu zit er steeds niets anders op, dan het water via het noodslangetje weg te laten lopen. Maar dat is een hoop gezemel. En natuurlijk gebeurt het altijd op een moment, dat je het kunt missen als kiespijn.
Afijn. Uiteindelijk hingen er toch twee wassen aan de droogmolen, toen ik om kwart over 11 vertrok richting Bunnik. Het was een idee van mijn zus Maria om als zussen en schoonzus een pannenkoek te gaan eten met tante Stein. Als locatie was gekozen voor Theehuis Rhijnauwen. Het verzoek was, om daar om 12.00 te zijn.
Het voelde beslist raar om zo alleen, midden op de werkdag, van huis te gaan voor iets feestelijks ;-).
Zonder oponthoud arriveerde ik bij het theehuis. Zus Maria zat daar al met haar twee jongste kinderen en met tante op het terras. Het was warm, maar onder de bomen echt heerlijk. Het zag er allemaal heel gezellig uit. We waren met z´n zevenen, maar er mogen maar vier mensen per tafel. Maar met twee tafels in elkaars verlengde, hadden we toch het groepsgevoel.
We hebben gezellig bij kunnen praten. En natuurlijk lekker gesmikkeld van onze pannenkoek. Ik had gekozen voor appel/gember. Mmm! Heerlijk! Toen de pannenkoek enigszins gezakt was, stelde tante voor om nog een afsluiter te nemen. IJs, of koffie, of wat dan ook. Ik koos voor ijs. Ook super lekker, maar wel een enorme portie. Poeh :-).
We hebben twee uur aan tafel gezeten en dus op ons gemak genoten. Maar daarna wachtte voor die en gene de arbeid. Maria heeft de middag met tante Stein volgemaakt en de rest keerde huiswaarts.
Klokslag drie was ik weer thuis. Ik had vanmorgen al alle web-orders, die er toen lagen, klaargemaakt. En Maria was juist begonnen om het restant in te pakken. Samen hadden we het zó af en konden fijn bijtijds naar de post.
Ik had nog allerlei plannen. Wilde sowieso nog een inhaalslagje slaan. Maar ik heb even toegegeven aan mijn vermoeidheid. Zo gaat dat, als je uit je ritme gaat. Dan kun je van ´niets doen´ zomaar nog vermoeider zijn dan van werken.
Ik nam het er lekker even van. Het eten zou zó klaar zijn. Ik had namelijk nog een grote tupperware schaal met macaroni in de koelkast staan. Die zou ik even opbakken. En verder wat rijst koken en een pot saus opwarmen. Een fluitje van een cent.
Dat liep echter anders. Want toen ik die schaal macaroni uit de koelkast haalde, zag ik er helaas schimmel op staan. Jammer!!! Wat nu? Ik besloot een nieuwe pan macaroni te koken. Dat moest wel lukken, met wat er voorhanden was.
En op zo´n moment ben ik zó blij, met mijn kelder vol voorraad!
Uien en knoflook heb ik altijd in huis. Dus fruitte ik eerst een ui en een paar teentjes knoflook. Vervolgens kieperde ik er een blik tomatenblokjes bij en een fles tomatensaus. Dat was geen zelfgemaakte saus, overigens, want die is op. Hoogtijd dus, dat ik tegen een partijtje tomaten aanloop. En wie weet komt er straks ook wat van de moestuin. De tomatenplanten staan er in elk geval veelbelovend bij. Wat er nu al van de tuin kwam voor in de macaroni was basilicum en tijm. En uit de kelder haalde ik zelf gedroogde salieblaadjes.
Er lag een halve courgette in de koelkast, die ik in blokjes sneed en meebakte. Een restje brie maakte het af.
Het werd een heerlijke saus.
Er was ook nog 3/4 komkommer en wat wortel. Dat kon ook meteen op tafel. Evenals een rest geraspte kaas.
We hebben heerlijk gegeten, gewoon van wat er voorhanden was. Kost haast niet, is zó klaar, wat wil je nog meer?
Vanavond had ik nog een mooi plannetje voor een inhaalslagje. Maar dat is uiteindelijk toch naar later verschoven. Vandaag heb ik dan voor het eerste géén inhaalslagje kunnen doen. Maar het had een fijne reden:
Hans z´n rugpijn is na een behandeling door de fysio en met rust aardig onder controle en hij wil morgen weer gaan werken. Maar hij had nog goede houtsnippers in zijn werkauto liggen. En die wilde ik heel graag voor op de moestuin. Die móesten nu dus uit die auto, anders zouden ze morgen gestort worden. Al wekenlang, of misschien al maandenlang, had ik moestuinbedden met alleen aangestampte paadjes erlangs. Het was steeds de bedoeling dat daar houtsnippers op kwamen. Hans kan die meenemen van zijn werk, maar er waren steeds geen goede snippers. Dan had hij snippers van bomen, die snel rotten, zoals populier of wilg. Een andere keer hij had snippers, waar veel blad tussen zat, omdat de bomen nu natuurlijk volop in blad staan. Maar nu had hij dus een mooie portie. Wat fijn.
Hans reed z´n werkauto zo dichtbij mogelijk en schepte de snippers eruit. Maria en ik harkten de snippers over de paadjes. Wat een heerlijk klusje. We werden er alledrie blij van.
De tuin is hor droog. Maar ik heb vanavond niet begoten. Als de voorspelling uitkomt, komt er vannacht/morgen heel veel bar en boos weer aan. Ik kijk uit naar regen, maar houd mijn hart vast voor hagel en wind, wat ook zomaar kan komen. De tuin ligt er juist zo veelbelovend bij. En elke dag kan ik al kleine beetjes oogsten. Zo leuk!
 |
| De oogst van vanavond |
