Vanmorgen waren Willem en ik van plan om samen naar Sliedrecht te gaan, om ook voor Willem een kostuum voor de bruiloften te gaan kopen. We hadden er zin in, om er even lekker samen tussenuit te zijn. Ik had alleen zo m´n twijfels over dat kostuum.
Samen hebben we eerst eens gekeken, wat Willem zoal aan kostuums in de kast had hangen. Nu hij sinds vorig jaar maart bijna volledig thuis werkt en voor z´n werk geen kostuum meer gedragen heeft, hangt er het één en ander nauwelijks gedragen in de kast. Was een nieuw kostuum eigenlijk wel nodig? Uiteindelijk hing er één nauwelijks gedragen,prachtig kostuum, waar niets mis mee was. Willem paste het nog prima. Voor het mooi zou hij een kilo of twee, drie af mogen vallen. Dat is ook al geen probleem. Een nieuw overhemd en misschien een nieuwe das en dan is die outfit tip top in orde. Fijn!Evengoed wilden we wèl naar Sliedrecht. Ik zou eerst Ciara uit gaan laten en daarna zouden we naar de Dirk in Sliedrecht rijden voor wat interessante aanbiedingen.
Maar nog voordat ik m´n schoenen aan had om te gaan wandelen, kwam Maaike vertellen, dat Ciara uitgebroken was. Ze heeft een bench met een groot hok er omheen in onze schuur. Dat hok heeft Hans al drie keer vergroot, verhoogd en verstevigd. Het hok is nu ongeveer even hoog als ik groot ben.
En toch had ze kans gezien er overheen te springen! Maar dat was niet waar we het meest van schrokken. We schrokken ervan, dat Ciara zo raar deed. Ze schuimbekte en trilde met haar onderkaak. Ook zagen we dat ze gekotst had en we zagen wat druppels bloed op de vloer. Dat bloed was snel verklaard. Ze wordt weer loops. Maar dat schuimbekken en trillen? Ik zag ook, dat haar keel dik was. Ik maakte me echt zorgen. Afijn. Ik heb haar aangelijnd en ben gaan lopen. Intussen is Willem de boel in de schuur gaan opruimen en schoonmaken.
Ik had ineens een heel andere hond aan de lijn. Een tamme hond, die níet aan de lijn trok. Ik belde Hans om even te overleggen. Maar die zei, dat het vast allemaal goed zou komen. Ok. Ik stopte bij een bankje om Ciara te laten rusten. Ze ging heerlijk liggen en liet zich eens lekker door me aaien en kriebelen over haar kop, haar rug en ook haar buik. Ze trilde niet meer en het kwijlen was ook een heel stuk minder. Gelukkig maar.
Toen we verder liepen stopte ze steeds om smeerwortelbladeren te eten. Een poosje later ging ze weer in het gras liggen. Ze had het moeilijk. Dat zag ik wel. Ineens moest ze weer kotsen. Ach wat zielig, zeg. We liepen tot het dorp. Maar toen wilde ze niet verder meer. ¨Zit! Ciara!¨ zei ik. En terwijl ze zat, ging ik op mijn hurken bij haar zitten en aaide haar over haar kop. ¨Haal hem maar eens lekker aan, hoor,¨ riep een meneer, die langs fietste. Even later kwam er een auto aanrijden en de mevrouw achter het stuur deed het raampje open. ¨Is hij moe?¨ vroeg ze meelevend. ¨Nou, ze is niet fit en loops,¨ antwoordde ik. ¨Ik zag het aan haar, dat ze moe is,¨ zei ze. ¨Heb je water bij je? Moet je nog ver lopen? Gaat ze het wel halen?¨ informeerde ze bezorgd. ¨Ja hoor, dat komt goed. Ik moet naar de Hofwegen. En ze heeft net uit een plas gedronken.¨ De mevrouw ging weg en ik draaide me om, om met Ciara naar huis te gaan. Wat is dát sneu, zo´n ziekig beest.
Willem had thuis de boel schoongemaakt. Maaike had hem voorzien van een dweilstok en van een busje chloor (wat ik zelden gebruik). De bench en het hok waren weer fris en de schuurdeur stond fijn open. Mevrouwtje liep haar bench in om lekker uit te gaan rusten. Ik gaf haar een stukje leverworst. Dat krijgt ze altijd als we weer thuis zijn, na onze ochtendwandeling.
Hè, hè, wat een toestand. En dan nu toch maar naar Sliedrecht. Daar gingen we. We haalden onze boodschapjes en hadden daarna zin om thuis koffie met iets lekkers te gaan doen. Ineens kreeg ik een idee. Ik wilde naar de bieb! Dat was echt lang geleden! Zo lang we in Bleskensgraaf wonen, ben ik in geen bieb geweest. Eerst wisten we nog niet waar de bieb was. We hebben op het dorp een heel kleine bieb met weinig openingsuren. En voordat ik er toe gekomen was, om daar eens een kijkje te gaan nemen, brak corona uit. We hebben het toen eerst maanden lang heel erg druk gehad in de webshop. Daarna kwamen al snel steeds strengere maatregelen en gingen tenslotte de bibliotheken een tijdlang dicht. Maar nu zijn ze weer open en in Sliedrecht is een wat grotere bieb. Allemaal van dezelfde ´keten´ als waarvan ik een bieb-pasje heb. Met zo´n pasje kun je in alle vestigingen terecht. Oh, wat had ik zin om eens ouderwets door de bieb te struinen.
Ik startte de navigatie, want ik wist niet precies waar die bieb zat. We waren er al snel. Maar poeh! Wat een gedoe, om binnen te komen. Mondkapje natuurlijk. Maar ook verplichte registratie. Moesten we een papier invullen met onze gegeven en het tijdstip enzo. Tss. Daarna handen desinfecteren. En tenslotte was je verplicht een winkelmandje mee te nemen. Dat laatste was voor Willem een station te ver. ¨Ik ga naar de auto, hoor. Ga maar even alleen. Wat een gedoe.¨ Jammer dan. Dan ga ik wel alleen.
Ik neusde heerlijk tussen de kookboeken en de moestuinierboeken en koos een mooi stapeltje uit. Wat een kadootje! Ik ga hier bij gezondheid zéker vaker komen.
Blij stapte ik weer bij Willem in de auto. Die had intussen een plannetje uitgebroed. ¨Zullen we even bij het huis van Jaap en Maaike gaan kijken?¨ Ja, leuk! Leendert is daar bezig om een aanbouw te realiseren. We waren benieuwd hoe het daar mee stond. En zo kwam het, dat we onverwachts ineens in Rotterdam waren.
We hadden een heerlijk boemel-morgentje.
´s Middags moest er natuurlijk wel even flink gewerkt worden ;-). Als inhaalslagje had ik bedacht om de ramen aan de voorkant en de zijkant van ons huis te gaan zemen. De bieb was echt lang geleden, maar de ramenzemerij ook! De ramen zijn dan nog wel regelmatig gewassen. Maar het houtwerk was daar steeds bij ingeschoten. Heel raar is dat niet, want onze voortuin is nog een woestenij. Het mag de naam van ´tuin´ niet dragen. Het is meer de plaats, waar ooit een tuin moet komen. Het is er zó´n oorlogsgebied, dat ik domweg niet goed bij de ramen kan komen. Maar goed. Ik heb toch de trap gepakt en de zeemspullen en ben voorzichtig begonnen. Waar het echt gevaarlijk was, om de trap neer te zetten, riep ik Willem erbij. Die hield de trap vast en reikte me aan, wat ik nodig had. Het werd een intensief inhaalslagje, maar met een heel fijn resultaat. De ramen én kozijnen glimmen weer.
Willem had intussen ook een inhaalslagje onderhanden. Hij dichtte eindelijk de afvoerbuis bij de achterdeur!
Na de koffiepauze maakten Maria en ik snel de web-orders klaar en reden naar de post. Ik had verder een makkie vandaag, want ik hoefde niet te koken. Dirk vierde zijn verjaardag met een bbq. En hoewel het vanavond wat regenachtig was, hebben we toch een heel geslaagde bbq gehad. Ik heb lekker gesmikkeld van een bietenburger, een pompoenburger, groentenspiesjes, mmm. Voor de vleeseters was er ook van alles. Wat een verwennerij. En ja, een bbq, dat was ook al écht lang geleden!
